*******************
တန္ခူးေရကုန္ ကဆုန္ေရခန္းဆိုတဲ႔ စာဆုိနဲ႔ညီေအာင္ ကဆုန္လက ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ ပူလွသည္၊ အဲဒီ ကဆုန္လထဲမွာ သူ႕ကို ရဟန္းခံေပးဖုိ႔ ရက္သတ္မွတ္ေပးထားၿခင္းခံရသည္၊ စာသင္ သားတစ္ပါး အတြက္ ရဟန္းခံပစၥည္းေတြက ရဟန္းဒကာ ဒကာမအေပၚမူတည္ၿပီး မ်ားတန္က မ်ားၾကသည္၊ နဲတန္က နည္းၾကသည္၊
အခု သူကေတာ့ သူ႔မိဘအရင္းေတြက ရဟန္းခံေပးမွာမုိ႔ နဲသည္လည္းမဟုတ္မ်ားသည္လဲ မဆုိသာ၊ ရဟန္းၿဖစ္လွ်င္အသုံးၿပဳဖုိ႔ အတြက္ အသုံးအေဆာင္ေတြကုိ မႏၱေလး အိမ္ေတာင္ရာ ဘုရားေစ်းက ၀ယ္လာခဲ႔သည္၊
ၿခင္ထာင္၊ ေခါင္းအုံး၊ ေစာင္ကေတာ့ သူေနတဲ႔ မုံရြာဘက္က မုိးေလးေစာင္ အၾကီးၾကီး တစ္ထည္၀ယ္ထားၿပီးသားၿဖစ္ေနသည္၊ သံေသတၱာၾကီးကိုေတာ့ မႏၱေလး စိန္ေဒါင္း သံေသတၱာကပဲ စားအုံးဆီ ႏွစ္ထပ္ေပပါၾကီးကို ေအာ္ဒါမွာထားလုိက္သည္၊ သံေသတၱာၾကီးကိုက ေတာ္ေတာ္ေလးလံ လွသည္၊ တစ္ေယာက္တည္း ထမ္းဖို႔ သိပ္မလြယ္ကူ၊
အဲဒီ သံေသတၱာၾကီးထဲမွာ ေခါင္းအုံး၊ မုိးေလေစာင္၊ ၿခင္ေထာင္၊ ပရိကၡရာရွစ္ပါးကုိ ေပါင္းထည့္ထားလုိက္သည္၊
ရဟန္းခံဖို႔ သုံးေလးရက္အလုိ ေသတၱာၾကီးကို သယ္ၿပီး သူရယ္၊ သူ႔ဆရာသမား ဦးေကာရယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အရွင္ဂုဏရယ္၊ သုံးေယာက္သား သူ႔ဇာတိရြာေလးကို ၿပန္လာၾကသည္၊
အေမက ရြာကေနေက်ာက္ဆည္ကားဂိတ္အထိ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က်လာၾကိဳေနသည္၊ အေဖကေတာ့ ရြာမွာ ရဟန္းခံအတြက္ အလုပ္ေတြစီစဥ္ရင္းေနခဲ႔သည္၊ ေက်ာက္ဆည္မႏၱေလး ကားေလးက ေက်ာက္ဆည္က ပတၱၿမားဂိတ္ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ခရီးဆုံးလုိ႔ ရပ္တန္႔လုိက္ၿပီ၊ ေစာင္႔ ေနတဲ႔ အေမက အေၿပးအလႊားေရာက္လာသည္၊
ကားစပါယ္ယာက ကားေခါင္မိုးေပၚက သံေသတၱာၾကီးကို ခ်ေပးသည္၊ သူက ေအာက္က မႏိုင္တႏိုင္နဲ႔ လွမ္းယူသည္၊ ဒါကိုၿမင္တဲ႔ အေမက အေၿပးလာၿပီး၊ ေပးေပး ကိုရင္ ၊ တပည့္ေတာ္ ရြက္ခဲ႔ မယ္၊ အေမ႔ မသယ္နဲ႔ အေမထားလုိက္လုိ႔ မတားၿဖစ္လုိက္။
ကဆုန္ေနပူပူၾကီးထဲမွာ အေမက ေလးလံတဲ႔ သံေသတၱာၾကီးကို မႏိုင္တႏိုင္ရြက္ေနတာ၊ အခုအခ်ိန္အထိ မ်က္စိထဲ႕ မထြက္၊
လာၾကိဳေနတဲ႔ လွည္းနားေရာက္မွ လွည္းေပၚကုိ သံေသတၱာၾကီး မနည္းမၿပီး တင္ယူရသည္၊ အေမကေတာ့ မေမာသလိုလုိ၊ မပန္းသလုိလုိ၊ သားတုိ႔ရုပ္ရည္ သီတာ ၿမည္သား ေရၾကည္ခ်မ္းၿမ တစ္ေပါက္ၾကက မိဘတုိ႔၀မ္း ၿငိမ္းစတမ္းတည္း ဆုိသလုိ သားေတာင္ေမာင္ ရဟန္းေလာင္းကုိ ၿမင္ေတြ႔ရလုိ႔ အေမေပ်ာ္တာထင္သည္။ အေမရင္ထဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာထင္သည္၊
ရဟန္းခံပြဲမွာ အေမက လာသမွ်ဧည့္ပရိတ္သတ္ကုိ ငါးေၿခာက္ေထာင္းႏွပ္ေတြနဲ႔ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံသည္။ ပင္႔သံဃာေတြကလဲ အပါးႏွစ္ဆယ္၊ ေတာနယ္ေတာအရပ္ အေနနဲ႔ စည္စည္ကားကား ၿဖစ္တယ္လုိ႔ ေၿပာစမွတ္ၿပဳၾကသည္၊
ရဟန္းခံပြဲၿပီးေတာ့ ေၾကးကူေငြက ဘယ္ေလာက္ရသလဲ မသိ၊ ရဟန္းေလာင္းအတြက္ သိမ္းဆင္းေလာင္းတာက ေၿခာက္ေသာင္းေလာက္ရသည္၊
ရဟန္းခံပြဲၿပီးၿပီမုိ႔ သူလဲ စာသင္တုိက္ကို ၿပန္ဖုိ႔ ၿပင္ရသည္၊ ညပိုင္း အေမ႔အိမ္ၾကြေတာ့ အေမက
“ဦးဇင္း ေငြကေလာက္ရဲ႕လား လုိရင္ထပ္ယူသြားေနာ္၊”
“ဟုတ္အေမ တစ္ေသာင္းေလာက္ေတာ့ လုိခ်င္ေသးတယ္”
“ဒါဆုိ ေရာ့ေရာ့ ဦးဇင္း၊ လုိတာေၿပာေနာ္ ဦးဇင္း ၊ ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ လုိရင္လဲ လူၾကဳံနဲ႔ စာေရးလုိက္ေပါ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ထပ္ၿပီး လွဴပါမယ္၊
ဟုတ္ ဟုတ္ အေမ”
ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ရဟန္းခံကရတဲ႔ ေငြေလးကို ၀ါသနာပါရာ ကမရာ တစ္လုံး ၀ယ္ၿဖစ္လုိက္သည္၊ အေမကေတာ့ သေဘာက်မယ္ မထင္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေၿပာ၊
ကမရာက ဆီလ္ဂယ္ တံဆိပ္ေလး၊ အသစ္စက္စက္မုိ႔ ေၿခာက္ေသာင္းေလာက္ေပးရသည္၊ အဲဒီတုန္းက တရုပ္ကလာတဲ႔ ဆိတ္ငါးေကာင္ ဘီးေတြကလဲ အသစ္စက္စက္ဆုိ ေၿခာက္ေသာင္း ေပးရတဲ႔ ေခတ္ၿဖစ္သည္၊ ကမရာ မ၀ယ္ပဲ အေမနဲ႔ အေဖအတြက္ ဆိတ္ငါးေကာင္း စက္ဘီးေလး ၀ယ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးက အဲဒီတုန္းက အေတြးမ၀င္ၿဖစ္ခဲ႔၊
လူၾကဳံရွိတုိင္း အေမဆီ ေငြေတြမွာၿဖစ္ေနသည္၊ အေမကလဲ ထည့္ေပးၿမဲ ထည့္ေပးေနသည္၊ ဘာမွ မေၿပာ၊
တစ္ရက္ ရြာက ကိုတင္ေအးၾကီး ၿမိဳ႕ေပါက္လာသည္၊ အေမကို မွာထားတဲ႔ ၀တၳဳေငြ ငါးေထာင္ကလဲ ေပးလုိက္ေသးသည္။
ၿပန္ခါနီး ကိုတင္ေအးၾကီးကုိ ကားဂိတ္လုိက္ပို႔ၿဖစ္သည္၊
“ဦးဇင္း၊ တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလွ်ာက္ခ်င္လုိ႔”
ကုိတင္ေအးက ဆုိင္မဆင္႔ ဗုံမဆင္႔ စကားစသည္
“ေအး ၊ ေလွ်ာက္ေလဗ်ာ၊ ဘာမ်ားလဲ”
“ရြာမွာ မုိးေခါင္တာ သုံးႏွစ္ရွိၿပီ၊ အဲဒါ ရြာက လူေတြ စီးပြားေရး အဆင္မေၿပၾကဘူး ဦးဇင္း၊”
“ဦးဇင္းတုိ႔ အေမအိမ္လဲ စီးပြားေရး မေကာင္းဘူး၊ ေတာင္သူလုပ္ငန္း စပါးခင္းေတြက စိုက္လုိက္တုိင္း ႏွစ္တုိင္းေသကုန္တယ္၊ အခု ဦးဇင္းအေမေတာင္ မနက္ခင္း ပဲၿပဳေရာင္းလုိက္၊ တုိဟူးလုိက္ေရာင္းလုိက္ လုပ္ေနတာ ေနလည္ပိုင္းဆုိ ေရမုန္႔လုပ္ေရာင္းတယ္ ၊ အဲဒါ ဦးဇင္း ရြာၿပန္လာရင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဦးဇင္း ရြာရွိတဲ႔အခ်ိန္ဆုိ မေရာင္းဘူး၊
မနက္အာရုံဆြမ္းခ်ိဳင္႔လဲ စီြားေရး အဆင္ေၿပတုန္းကလုိ အေမာက္အလွ်ံၾကီး ပို႔ေနတာ ၊ ဦးဇင္း စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဦးဇင္း ကို မေၿပာတာ၊
အခု တပည့္ေတာ္ေတာင္ ဦးဇင္းကို ေၿပာရေကာင္းမလား မေၿပာရေကာင္းမလား ေတြးေနတာ၊ မေၿပာရင္လဲ ဦးဇင္း မသိမွာစုိးလုိ႔၊ ေၿပာၿပန္ရင္လဲ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာစုိုးလုိ႔၊ ေနာက္ထပ္ အတြင္း ပစၥည္းေတြကလဲ ဦးဇင္းကုိ ရဟန္းခံေပးတုန္းက ထုခြဲေရာင္းခ်ပစ္လုိက္ရလုိ႔ ဦးဇင္းအေမဆီမွာ မရွိေတာ့ဘူး ဘုရား”
စိတ္မေကာင္းေတာ့ မၿဖစ္ပါနဲ႔ ဘုရား၊ ဦးဇင္း စာသာၾကိဳးစားပါ၊ ရြာမွာက ဦးဇင္းတုိ႔ တစ္အိမ္ထဲ စီးပြားေရး မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ရြာလုံး မုိးမရြာလုိ႔ ကပ္ဆုိဒ္တဲ႔ သေဘာပါ၊ ဦးဇင္းက ရြာကို ေမတၱာမ်ားမ်ား ပို႔ေပးေပါ႔ ဘုရား၊”
“ကားထြက္ေတာ့မယ္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လဲ ၿပန္လုိက္ဦးမယ္ ခြင္႔ၿပဳပါဦး ဘုရား”
ကုိတင္ေအးၾကီးနဲ႔အတူ သူ ထြက္သြားတဲ႔ ကားၾကီးကို ၾကည့္ၿပီး ရြာကလူေတြ မုိးေခါင္ေနတဲ႔ ကပ္က လြတ္ဖုိ႔ ေမတၱာပို႔ေပးရမလား၊ အေမ႔ဆီကိုပဲ ေၿပးသြားၿပီး အေမဘာလို႔ ညာခဲ႔တာလဲ ၊ အေမဘာလုိ႔ ညာခဲ႔တာလဲ လုိ႔ ေမးရမလား၊ ေတြေတြၾကီး စဥ္းစားေငးငိုင္လွ်က္ က်န္ခဲ႔ေလသည္။
********************
ေရႊမန္းသား
No comments:
Post a Comment