ကၽြနဳပ္ႏွင္႔ ခ်က္ၿပဳတ္ၿခင္း အႏုပညာ

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင္႔ ခ်က္ၿပဳတ္ၿခင္း အႏုပညာ


ကၽြန္ဳပ္သည္ ခ်က္ၿပဳတ္ၿခင္းကို တဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေၿမာက္ေသာ စားဖုိမွဴး တစ္ေယာက္မဟုတ္ေပ၊ မွတ္မွတ္ရရ ဆုိရေသာ္ ခ်က္ၿပဳတ္ၿခင္း အႏုပညာႏွင္႔ ကၽြန္ဳပ္ စတင္သိကၽြမ္း တရင္းတႏွီး စၿပီးရွိခဲ႔သည႔္ ( 67,89) တစ္ဆင္႔တုိး စစ္အစုိးရၿပဳတ္ရမည္ ဆုိေသာနံရံကပ္စာေစာင္တုိ႔ ၾကီးစုိးေနေသာ ၈၈ အေရးအခင္းၾကီးၿဖစ္ၿပီး ေသာကာလ စစ္အစုိးရလက္ထက္ မန္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္စ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္ၾကီး မွာပင္ ၿဖစ္ေလသည္၊

မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ၾကီးသုိ႔ ေရာက္စၿဖစ္ေသာ ကၽြန္ဳပ္တုိ႔ကိုရင္ေပါက္စေလး မ်ားမွာ ဆရာဦးပဥၹင္းမ်ား လက္ေအာက္တြင္ အုပ္ထိန္းခံကာ သီတင္းသုံး ၾကရေလ၏၊ မုိးရြာ၍ ဆရာသမား ဦးပဥၹင္းမ်ား ဆြမ္းခံမထြက္ၿဖစ္ေသာအ ခါ မိမိႏိုင္ရာဘက္မွ တာ၀န္ယူကာ ဆြမ္းမ်ား၀ိုင္း၀န္းခ်က္ၿပဳတ္ေပးရ၏၊
ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ဳပ္မွာ ဟင္းမခ်က္တတ္ေသး၊ ထမင္းသာလွ်င္ ခ်က္တတ္၏၊ ကၽြန္ဳပ္ ဟင္း စခ်က္တတ္ေသာ ကာလမွာ မႏၱေလး ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ႔တကၠသုိလ္ (န.ပ.သ (မန္း)) သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာ အခ်ိန္မွသာ ၿဖစ္ေလသည္၊

ထုိသုုိ႔ခ်က္တတ္သည္ဆုိသည္မွာလည္း ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ ေလာက္ေလာက္လားလား ဟုတ္ဟုတ္ၿငားၿငား အၿဖစ္ရွိသည္မဟုတ္၊ လုိတာလုိ မ်ားတာမ်ား ခ်ိဳတာခ်ဳိ ခါးတာခါးပင္၊
ဤသုိ႔ၿဖင္႔ နပသ တကၠသုိလ္ၾကီးမွာ ရုိးရုိးတန္း၊ မာစတာတန္းမ်ား တက္ေရာက္ၿပီးဆုံးၿပီး သကာလ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွ ထြက္ခဲ႔ရေလသည္၊
ကၽြန္ဳပ္၏ ခ်က္ၿပဳတ္ခ်က္ၿခင္း တစ္စခန္းသည္လည္း ဤေနရာမွာပင္ တစ္ခန္းရပ္သြားေလ၏၊ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆုိေသာ္ မန္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသို႔ ေရာက္ၿပီး သကာလ ဒကာ ၊ ဒါယိကာမတုိ႔ ေလာင္းလွဴဒါန္းေသာ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို သပိတ္ပိုုက္၍ ဆြမ္းအလွဴခံ၍ ရေနေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္ေခ်သည္၊

ဤသုိ႔ဤပုံၿဖင္႔ ကၽြႏု္ပ္မွာ မထင္မွတ္ပဲ 15.10.2010 ေန႔တြင္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းေခၚ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသုိ႔ ပညာသင္ထြက္ခြင္႔ၾကဳံၿပန္၏၊
အႏွီသီရိလကၤာတြင္ ဆြမ္းခံၿခင္းဓေလ႔ကား ေပ်ာက္ပ်က္ေနေခ်၏၊ ဌာေန ကိုယ္ေတာ္ေလး တစ္ပါးတစ္ေလသာ ဆြမ္းခံၾကေခ်၏၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ၿမန္မာ စာသင္သား တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ဆြမ္းခံထြက္လုိ႔မရ၊ အဆင္မ ေၿပပါ၊ သုိ႔အတြက္ေၾကာင္႔ ကိုယ္တုိင္အလွည့္က် ခ်က္ၿပဳတ္ခ်င္းအမႈကို ၿပဳၾကရေလ၏၊
တစ္ႏွစ္ခြဲမွ် ေခါင္းမၿပဴခဲ႔ေသာ ကၽြန္ဳပ္၏ ခ်က္ၿပဳၿခင္း အႏုပညာမ်ားမွာလဲ ထုိအခါမွပင္ ၿပန္လည္ေခါင္းေထာင္ခြင္႔ရၾကေလ၏၊ ေရွးေရွးက ေရာက္ႏွင္႔ ေနေသာ ဂ်ဴနီယာေနာင္ေတာ္ၾကီးမ်ားဆီမွ လုိအပ္ေသာ အခ်က္အၿပဳတ္ မ်ားကို ထပ္ၿဖည္႔သင္ရေလ၏၊

ဤေနရာတြင္ စကားစပ္မိလုိ႔ ၾကားၿဖတ္ေၿပာရပါဦးမည္၊ တစ္ခါသား ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသုိ႔ ပညာသင္လာရန္ စီစဥ္ေန၏၊ သူ၏ရဟန္းဒကာမကလည္း သူတုိ႔ႏွင္႔ ရင္းႏွီးေသာ သီရိလကၤာ ၿပန္ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးအား အရွင္ဘုရား တပည့္
ေတာ္ဦးဇင္းေလး သီရိလကၤာ သြားပညာသင္မလုိ႔ဘုရား အဲဒါ ဘာလုိ အပ္တာမ်ား ထည္႔ေပးလုိက္ရမလဲ ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ၊ အႏွီဆရာေတာ္ၾကီးမွ အိမ္း ဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္ေကာင္းေကာင္း တစ္အုပ္သာ ထည္႔ေပးလုိက္ဟု မိန္းၾကားေၾကာင္း ပါးစပ္ရာဇ၀င္အရ မွတ္သားရဖူးေလ၏၊

တုိင္းတစ္ပါးတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးမ်ား ပညာသင္ရသည္မွာ မိမိတုိ႔ေရႊၿပည္ ၾကီးမွာလုိ ခ်က္ေရးၿပဳတ္ေရး စိတ္ေအးကာ သင္ၾကားရသည္မဟုတ္၊ ကိုယ္တုိင္ေစ်းသြားရ၊ ကိုယ္တုိင္ခ်က္ၿပဳတ္ရၿပီး ခ်က္ေရးၿပဳတ္ေရးကို ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္တစ္ခုအၿဖစ္ သတ္မွတ္ကာ လုပ္ၾကရေလသည္၊
ကၽြန္ဳပ္မွာ ထုိသုိ႔ ဂ်ဴနီယာေနာင္ေတာ္ၾကီးမ်ားဆီမွလည္း ထမင္းဟင္း ခ်က္နည္း အသီးသီးကုိသင္၊ အြန္လိုင္းေပၚမွတဆင္႔လည္း ေတြ႔သမွ် သူကုိ ဟင္းခ်က္နည္းေမးၿမန္း စမ္းသပ္ခ်က္ၿပဳတ္လာခဲ႔ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ခ်က္ေရးၿပဳတ္ေရး အတြက္ စိတ္ေသာက နဲနဲေအးရေလၿပီ၊

ကၽြႏ္ုပ္သည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ တဖန္ Ph,D ေဒါက္တာဘြဲ႕ၾကီးကို ဆက္လက္ တက္ေရာက္ပညာသင္ယူရင္ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း အနမလုိင္း တကၠသုိလ္ၾကီးသုိ႔ေရာက္ေသာ အခါတြင္လဲ အႏွီခ်က္ၿပဳတ္ခ်င္း လုပ္ငန္း စဥ္ကား ပို၍ပင္ လက္၀င္လာေလ၏၊

အိႏၵိယသား မဇၥ်ိမလူမ်ိဳးမ်ားကား ကၽြန္ဳပ္တုိ႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကဲ႔သုိ႔ ငပိကိုမစား အသားငါးလည္း အနည္းငယ္သာ စားၾကေလ၏၊ ထုိအခါ ကၽြန္ဳပ္ကဲ႔သုိ႔ ငပိစားေသာ ကၽြန္ဳပ္တုိ႔ ေရႊၿပည္ၾကီးသားတုိ႔မွာ ငပိကို တစ္ခုတစ္ရ ၿမန္မာၿပည္မွ သယ္ယူလာရၾကေလ၏၊
ေရႊၿမန္မာမ်ားအတြက္ ဆားမပါေသာ ဟင္းသည္ အရသာမရွိသလုိ ငပိမပါေသာ ဟင္းတစ္ခြက္သည္လည္း မၿမိန္ရွက္ပါ၊

သုိ႔ေပမယ္႔ သယ္လာေသာ ငပိ၊ ငါးေၿခာက္၊ ပုဇြန္ေၿခာက္မ်ားမွာ ေၿခာက္လသာသာသာ သက္တမ္းရွည္ရွာေလသည္။ ေၿခာက္လေက်ာ္ လွ်င္ အားလုံးၿပတ္လတ္ကာ မဇၥ်ိမသားတုိ႔အလား မၿခားနားစြာ ဖြယ္ဖြယ္ တယ္တယ္ ဟင္းခြက္ေတြႏွင္႔သာ ေလြးရရွာေလ၏၊
အႏွီအခ်ိန္ကား အမိေရႊၿပည္ၾကီးကုိ အမွတ္အရဆုံးနဲ႔ အလြမ္းဆုံးၿဖစ္ေခ် သည္ဟု ေၿပာလွ်င္ လြန္အံ႔မထင္၊

ေနာက္တစ္ခါ ေရႊၿပည္ၾကီးမွ လွဴဒါန္းၾကေသာ ဆြမ္းဒကာ၊ ဆြမ္းအမ မ်ား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္အစုံစုံ ရွိပုံကုိ သိရွိရေသာ အခ်ိန္ဆုိလွ်င္လည္း လြဲအံ႔မထင္၊
ယခုပင္လွ်င္ ကၽြန္ဳပ္သည္ ငွားေနေသာ အိမ္၏ မီးဖုိေဆာင္တြင္ ခရမ္းသီးႏွပ္ တစ္ခြက္ႏွင္႔ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္ကာ ေရႊၿပည္ၾကီးမွ ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔၏ အခ်ိဳအခ်ဥ္အမယ္စုံလင္ ဆြမ္းပြဲၾကီးကို မ်က္စိတြင္ ၿမင္လွ်က္  လြမ္းဆြတ္သတိရကာ ဤေဆာင္းပါးကို ေဖ႔စဘုတ္ေပၚတြင္ တုိ႔ထိလိုက္ ရပါေၾကာင္း သပၸဳရိသႏြယ္၀င္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ေရ----။ ။

ေရႊမန္းသား (အရွင္အကုၤရ)