စာသင္သားဘ၀ဆုိတာကို ထင္လြယ္ၿမင္လြယ္ ဥပမာေပးရရင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ
ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြလုိပါပဲ၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္က
ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ႔ မိဘကလာတဲ႔ ကေလးေတြမ်ားပါတယ္၊ စာသင္
သားေတြကေတာ့ ေတာဘက္နယ္ဘက္က တက္လာတဲ႔ ရဟန္းသံဃာက အမ်ားစုပါ၊
ေဘာ္ဒါမွာေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ေဘာ္ဒါက ခ်က္ေကၽြးတာ ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး ေတြက
ပို႔တဲ႔ အေၿခာက္အၿခမ္းေတြနဲ႔ စုိစုိေၿပေၿပေလွ်ာက္လွမ္းၾကရေပမယ္႔ စာသင္သား
ရဟန္းသံဃာမ်ားကေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ၿပန္သြားတဲ႔
ဇာတိနယ္ ရြာက ၿပန္ေရာက္စအခါမွာပဲ အေၿခာက္အၿခမ္းနဲ႔
၀တၳဳေငြေၾကးေလးေတြေၾကာင္႔သာ စုိစုိ ေၿပေၿပ ေနရတဲ႔ အခိုက္အတန္႔ေလး တစ္ခနတာ
ရွိတတ္တၾကာပါ၊
စာသင္တုိက္က စာ၀ါေတြဖြင္႔ခါစရက္ေတြမွာ ရြာၿပန္၊ နယ္ၿပန္သြားၾကတဲ႔ သံဃာ
အသီးသီးဟာ ခရီးအနီးအေ၀းကၿပန္ေရာက္လို႔ စာအံသံေတြလဲ ဆူဆူညံ့၊ လက္ထဲက
ေငြယားေလးမ်ားကလဲ ခ်လြံ ခ်လြံေပါ႔၊ ေက်ာင္းနားအနီးတစ္၀ိုက္က
လၻက္ရည္ဆုိင္ေတြ မွာလဲ မနက္တုိင္း ပုဂံသံ၊ ခြက္သံေတြ ေ၀ဆီညံေနတာပါပဲ၊
အဲဒီလုိ ရြာကေၿပန္ေရာက္စမုိ႔ မနက္တုိင္း မနက္တုိင္း လၻက္ရည္ဆုိင္မွာ ေဟ႔
ဒီ၀ိုင္းက ခ်ိဳက်၊ ေဟ႔ ဒီ၀ိုင္းကေပါ႔ဆိမ္႔၊ ေဟ႔ ဒီ၀ုိင္းက ပဲအီၾကာ၊ ပလာတာ၊
ထပ္တစ္ ယာ၊ နန္းၾကီးသုတ္ စသည္ စသည္မွာတဲ႔ အသံေတြနဲ႔
လၻက္ရည္ဆုိင္မွာရွိၾကတဲ႔ စားပြဲထုိးေလးေတြ အလုပ္ရႈတ္ၾကရတဲ႔ အခါကာလ သမယ
ဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး၊
တစ္လ၊ ႏွစ္လ သုံးလေလာက္လဲၾကာေကာ စာသင္းသားေတြမွာ ပါလာတဲ႔
ဖြတ္ကလိဒင္းဂါးကလဲ လုံးရာကေနၿပား၊ ၿပားရကေန မေဖာင္း၊ ရြာမွာစိုက္ထားတဲ႔
အေမနဲ႔အေဖရဲ႕ လယ္ကြက္ ေတြကလဲ ေကာင္းသား ဆုိးသလား အတိအက် မသိရေတာ့၊
ေက်ာင္းနားက လၻက္ရည္ ဆုိင္ေလးေတြမွာ ခ်ိဳက်မွာသံ၊ ေပါ႔ဆိမ္႔ မွာေသာက္သံ၊
ပလာတာ၊ ထပ္တယာ၊ ပဲအီၾကာ၊ နန္းၾကီးသုတ္မွာသံေတြဟာ အမွာၾကဲ ၿပီး အေရာင္းက်
ခပ္ဟဟပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္၊
အဲဒီေတာ႔ ဆြမ္းခံမသြားခင္ အခ်ိန္ေတြမွာ အာရုဏ္ဆြမ္းဟာဘယ္၀ယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ဆီ
မွန္းဆကာ တမ္းရမည္ ဆုိသလုိပါပဲ ၊ အာရုဏ္ဆြမ္းကပ္တဲ႔ စာသင္တုိက္ဆုိတာ
မႏၱေလးမွာ ခပ္ရွားရွားပါ၊ အာရုဏ္ကို အာရုဏ္ မခံႏိုင္ပဲ စာကိုသာ အာဂုံရဖုိ႔
၀မ္းလ်ားေမွာက္ ေတာက္ ေလွ်ာက္က်က္မွတ္ရတာပါပဲ ၊
စာခ်ဆရာေတာ္ဆီ စာတက္တဲ႔ အခါမွာလဲ အတန္းေက်ာင္းေတြ တကၠသုိလ္ေတြ လုိ
စာသင္ခုံေတြနဲ႔ စာတက္ရတာမဟုတ္ပါဘူး ဆရာေရွ႕မွာ ဒူးေလးတုပ္ ခါးေလးကုန္း
ရုိရုိၾကိဳးၾကိဳး စာကုိ ၿမတ္ႏိုးစြာေရးမွတ္ၿပီး သတိမလပ္ တလစပ္
တစ္နာရီစာ၀ါခ်ခ်ိန္ကို ကုန္ဆုံးေအာင္ လုိက္ရမွတ္ရ ဆုိရတာပါ၊ တစ္ခါတစ္ခါ
ကိုယ္ေက်ာင္းတုိက္မွာ မခ်တဲ႔ စာ၀ါမ်ားဆုိ တၿခားေက်ာင္းတုိက္ကို
ေၿပးလုိက္ရပါေသးတယ္။ ေစာေစာေရာက္မွ ေနရာ ရၿပီး အဆင္ေၿပေၿပ စာ၀ါလုိက္ရတာပါ၊
ေနာက္က်လို႔ကေတာ့ ေလွကားခုံမွာ ၾကဳံသလို ထုိင္ၿပီး စာ၀ါၿပီးေအာင္ ေရးမွတ္
ေတးမွတ္နဲ႔ တစ္နာရီ ကုန္ရတာပါ၊
ဒီလို စာ၀ါေတြလုိက္၊ စာအံေက်ာင္းေတြတက္ သတိမၿပတ္ က်က္မွတ္ခဲ႔တာ ေတာင္
တစ္ခါတရံ စာေမးေတြက အက်အရႈံးနဲ႔ နပမ္းလုံးရေသးတာပါ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီး
မ်ားစာေမးပြဲဟာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလုိ စာေမးပြဲလုိ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း
ပုံမွန္ ေအာင္ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး၊ ဥာဏ္လဲေကာင္းမွ ၊ ကံလဲေကာင္းမွ ၊
စာလုပ္အားလဲ ေကာင္းမွ ေအာင္ခ်က္မွန္တာပါ၊ ႏို႔မုိ႔ဆုိရင္ တစ္ႏွစ္လာတစ္ခါက်
တစ္ႏွစ္လာ တစ္ခါက်နဲ႔ စိတ္ ဓာတ္ေတြ ခၽြတ္ခ်ဳံက်ၿပီး ရဟန္း၊သာမေဏဘ၀ကေန
လူပ်ံေတာ္ ၿဖစ္သြားၾကတဲ႔ သာဓ ကေတြကလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပါ၊
တစ္ခါက စာသင္းသားကိုယ္ေတာ္ေလး နွစ္ပါးကေတာ့ တစ္ရြာထဲ တစ္ရပ္ထဲ
အၿပဳိင္ၾကဲတာလဲၿဖစ္ေတာ့ တစ္ပါးက စာေမးပြဲေအာင္၊ တစ္ပါးက စာေမးပြဲက်ေတာ့
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေလးထပ္တုိက္ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚကေန ဘ၀တစ္ပါးကို ကူးသြား ေအာင္
ခုန္ခ်ဘူးပါတယ္၊
စာသင္သား အမ်ားစုကေတာ့ စာေမးပြဲေတြကို ေၿဖတုိင္းေအာင္ခ်င္တာ၊ စာေတြ
တတ္ခ်င္ၾကတာ ဆႏၵတူညီရွိၾကပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကံမတူေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ အလံမ
ထူႏိုင္တာ အၿပစ္မဆုိသာပါဘူး၊ လူေတြမွာ ကံကို ၿပိဳင္လို႔မရတာရွိတယ္။ ဆံကို
ၿပိဳင္လို႔ မရတာရွိတယ္၊ ဥာဏ္ကို ၿပဳိင္လုိ႔မရတာရွိတယ္၊
စာသင္သားရဟန္းသံဃာေတြဟာ လူထဲက လူၿဖစ္ေနေလေတာ့ တစ္ပါးနဲ႔ တစ္ပါး ကံမတူတာ၊
ဥာဏ္မတူတာရွိၾက တာေပါ႔၊
ေရွးေရွးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ကေတာ့ ကံဆန္းမန္းတက္၊ ဥာဏ္စမ္း ဆန္းတက္လို႔
ဆုိရုိးစကားထားခဲ႔ၾကပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလဲ စာသင္းသား ရဟန္းသံ
ဃာမ်ားကို ၿဖစ္ေစခ်င္ ရေစခ်င္တဲ႔ ဆႏၵေတြနဲ႔ “အရွင္ဘုရား
တိပိဋကၾကီးၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနာ္ ၊ အရွင္ဘုရား ေဒါက္တာၾကီးၿဖစ္ေအာင္
ၾကိဳးစားေနာ္ ၾကိဳးစားေနာ္”နဲ႔ အားေပး ေဖၚရၾကပါတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕
ဥာဏ္နဲ႔ ကံကိုယ္ေတာ့ မသိတာမ်ားၾကတာက အမ်ားသား ကလား၊
စာသင္သားဘ၀နဲ႔ စာခ်ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕ဘ၀ကို ထပ္ဟပ္ၿပတဲ႕ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္က-
“ေဗဒင္လကၡဏာ၊ ေဆးဆရာ၊
ရိပ္သာတရားေဟာ၊
ဤသည္႔ ဘုန္းၾကီး တန္ခိုးၾကီး
စားၿပီးလာဘ္လာေပါ၊
စာသင္ စာခ်ဒုကၡိတ လာဘ၊ နတၳိေနာ”၊ ဆုိၿပီး စပ္ဆုိထားတာ ေတြ႔ဖူး
ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ စာသင္သားေတြ စာခ်ဘုန္းၾကီးေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာလဲ ထုိကဗ်ာထဲကလုိ
လာဘ္လာဘ နည္းပါးက်တာ မ်ားပါတယ္။
စာသင္တုိက္မွာေနၾကတဲ႔ ရွင္သာမေဏေလးေတြ ရဟန္းခံခ်ိန္အရြယ္ ေရာက္ ေပမယ္႔
တစ္ခ်ိဳ႕ ရဟန္းဒကာ၊ ဒကာမေပၚတာေတြလဲ ၾကဳံရၾကားရၿမင္ရၿပန္ပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕
ရဟန္းဒကာဒကာမေတြကေတာ့ စာသင္တုိက္က ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ စာသင္သားေလးေတြ ကို
အေရးထား ပစၥည္းပါး ေထာက္ပံ႔မႈပါ အားသာတာေတြရေတာ့ သာသနာအရွည္ ၿဖစ္မယ္႔
အေရးမုိ႔ ေအးေဆးရၿပန္ပါတယ္၊
တစ္ခါက ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ စာသင္တုိက္က ဆရာေတာ္ၾကီး ေရာက္လာၿပီး-
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ရဟန္းေလာင္းတစ္ပါးေလာက္ ရခ်င္ပါတယ္ ဘုရား၊”
“ေအး ရဟန္းေလာင္း ရပါတယ္ ရဟန္းခံဖုိ႔လား၊”
“တင္ပါး ၊ ဒါေပမယ္႔ တပည့္ေတာ္ ရဟန္းခံမယ္႔ ရဟန္းေလာင္း ကိုရင္က
ရုပ္လဲေခ်ာရ မယ္ဘုရား၊ စာလဲေတာ္ရမယ္ ဘုရား၊ ၀ိနည္းလဲေလးစားရမယ္ ဘုရား၊
က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းရမယ္ ဘုရား၊”
အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားတဲ႔ ဒကာမၾကီးစကားကို ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ေဟ---------- ဒီလိုဆုိ ငါ႔ေခါင္းရင္း ေဟာ ပလႅင္ေပၚက ငါကိုးကြယ္ထားတဲ႔ ေက်ာက္ဆင္းတုၾကီးသာ ပင္႔သြားေပတာ့”
ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ အဲဒီလို ၿပတ္ၿပတ္သားသား မိန္႔ၾကားခ်က္လဲ ၾကားေရာ ဒကာမၾကီး ဟာ ေက်ာင္းေပၚက တခ်ိဳးတည္း ဆင္းေၿပပါေတာ့တယ္၊
ရဟန္းခံတယ္ဆုိတာ တစ္ခ်ိဳ႕ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားၾကေတာ့ သိမ္၀င္တုန္းအခိုက္
အတန္႔မွာသာ ေလာင္းလွဴၿပီး က်န္တဲ႔ စာသင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ
ကိုယ့္ရဟန္းစာသင္ သားကို ေမ႔ထားလုိက္တဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ိဳးၾကေတာ့
ရဟန္းတစ္ခါလုိ႔ ဆုိစမွတ္ၿပဳၾက တာ မွတ္ဘူးပါတယ္၊
ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးကေတာ့ ေအး ရဟန္းခံၿပီးဆုိရင္ ဘဲရဟန္းဒကာမၿဖစ္ေစနဲ႔ ၾကက္ရဟန္းဒကာမ်ိဳးၿဖစ္ၾကေစလုိ႔ ၾသ၀ါဒေခၽြဖူးတာ မွတ္ရဖူးပါတယ္၊
ဘဲရဟန္းဒကာဆုိတာ ၀မ္းဘဲေတြဟာ သူ႔တုိ႔ဥေတြကို ဥခ်င္တဲ႔ေနရာဥခဲ႔ၿပီး ၿပန္မ ၀တ္တတ္ၾကပါဘူး၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးလဲ မထားတတ္ၾကပါဘူး၊
အဲ ၾကက္မေတြမ်ားၾကာေတာ့ သူတုိ႔ဥတုအဥေတြကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကင္ၾကင္နာနာ
ဥေပးတယ္ ၀ပ္ေပးတယ္၊ အေကာင္ေလးေတြအရြယ္မွာလဲ ကိုယ္နဲ႔ မကြာေစာင္႔ေရွာက္
ၾကပါတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒါကို ၿမင္ေတာ္မူလုိ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဘဲရဟန္းဒကာ မၿဖစ္
ေစနဲ႕ ၾကက္ရဟန္းဒကာၿဖစ္ၾကေစလုိ႔ ၾသ၀ါဒ ေပးဟန္တူပါတယ္၊
စာသင္သားအမ်ားစုရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ဟာ စာသင္ေနတုန္းမွာ၊ စာသင္တုိက္မွာ ခ်ိဳ႕
ခ်ိဳ႔တဲ႔တဲ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ စာ၀ါလုိက္ေနတုန္း၊ မိေ၀းဖေ၀းနဲ႔
စာေတြၾကိဳးစားေနတုန္းမွာ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေဖးေဖးမမနဲ႔ ေထာက္ပံ႔ၾကမယ့္ ဒကာ၊
ဒကာမေတြကိုပါ၊
ဆရာေတာ္ၾကီးၿဖစ္သြားမွ၊ ေက်ာင္းထုိင္ၾကီးၿဖစ္သြားမွ လာလွဴတာမ်ိဳးထက္ အဲဒီ
အခ်ိန္၊ အဲဒီလို ေနရာမွာ လွဴတန္းလိုက္တာဟာ ကႏၱာရထဲမွာ စမ္းေရတစ္ေပါက္ ရွာ
ေတြ႔တာပါလုိ႔ ေၿပာရရင္ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး၊
သာသနာေတာ္ၿမတ္ၾကီး သုံးရပ္ရွိရာမွာ၊ စာသင္၊စာခ်လုပ္ေနတဲ႔ ပရိယတ္သာသ နာကသာ
အဓိကေရေသာက္ၿမစ္ၾကီးပါ၊ စာသင္၊ စာခ်လုပ္ေနတဲ႔ စာသင္သား ရဟန္း သံဃာေတြကို
လွ်စ္လ်ဴရႈလုိက္တာဟာ ေရေသာက္ၿမစ္ၾကီးကို ေရမေလာင္းပဲ ၿပစ္ထား လုိက္သလုိ
ၿဖစ္မွာပါ၊
ေရေသာက္ၿမစ္ၾကီေသသြားရင္ က်န္တဲ႔ ပဋိပတ္သာသနာ၊ ပဋေ၀ဓသာသနာဆုိ တဲ႔
အကိုင္းအခက္ေတြဟာ ေ၀စီမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ပဋိပတ္သာသနာ= တရားအား ထုတ္တာ၊
ရိပ္သာမွာ တရားၿပတာ၊ ပဋိေ၀ဓ -ထုိးထြင္းသိၿခင္းစတဲ႔ သာသနာေတြကို ေ၀စီခ်င္
ရင္ အဓိကေရေသာက္ၿမစ္ ၿဖစ္တဲ႔ ပဋိယတ္သာသနာမွာ စာသင္၊စာခ်ဘ၀နဲ႔ ၾကိဳးစားေန
ၾကတဲ႔ စာသင္သား ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ပစၥည္းပါးၿဖင္႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရေလာင္း
ေပးၾကပါစုိ႔ -------------------
ေရႊမန္းသား အရွင္အကုၤရ
