စင္ေအာက္က ဘ၀ေတြဆုိတာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ စာသင္သားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ေၿပာလုိတာ ပါ၊ စင္ေပၚက ဘ၀ေတြဆုိတာကေတာ႔ အမ်ားသိၾကတဲ႔ အတုိင္း တရားေဟာဓမၼကထိ က ၾကီးၿဖစ္သြားတာတို႔၊ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာၾကီးၿဖစ္သြားတာတုိ႔၊ နာမည္ၾကီး လူမ်ား တဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီး ၿဖစ္သြားတုိ႔ စသည္စသည္တုိ႔ေပါ႔ဗ်ာ၊
စာသင္သားရဟန္းတစ္ပါး ေလာကဓံ နွင္႔ လႊာဖိနပ္ တစ္ရံပုိ႔စ္ေလးတင္လုိက္ ေတာ႔ ဖတ္ၿဖစ္မိတဲ႔ မႏၱေလးက အသိဒကာမတစ္ေယာက္က မစိုးရိမ္တုိက္သစ္က စာသင္သား ကုိရင္တစ္ပါးဆီ အေရာက္သြားၿပီး ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္တယ္ဆုိတာ သိရ ေတာ့ မိမိေရးလုိက္တဲ႔ စာေၾကာင္႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြလဲ တကယ္လုိတဲ႔ စာသင္သား ေတြဆီ အေရာက္သြားကာ ကုသုိလ္ပြားတာၿမင္ရ ၾကားရေတာ႔ ေရးရၾကိဳးနပ္တာေပါ႔ဗ်ာ၊
အခုတစ္ခါ စာသင္သားေတြရဲ႕ ဆြမ္းကိစၥေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္သဗ်၊ စာသင္သားေတြ ဆြမ္းကိစၥက တၿခားၿမိဳ႔ေတြေတာ႔ မသိဘူး မန္းေရႊၿမိဳ႕ၾကီးမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲပါတယ္၊ ၿမိဳ႕လူဦးေရနဲ႔ သံဃာဦးေရက သူမသာ ကိုယ္မသာဆုိေတာ႔
စာသင္သားတစ္ပါးကုိ ဂရုတစုိက္နဲ႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴမယ့္ အိမ္ေလး တစ္အိမ္ ဆြမ္းရပ္ဖုိ႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတာကလား၊
ကိုယ္စေရာက္လာတဲ႔ စာသင္တုိက္မွာ လူခံကိုယ္ေတာ္ကလဲ မရွိ၊ ေရာက္စ စာသင္သားအသစ္ကလဲ ၿဖစ္၊ နယ္ေၿမကလဲစိမ္း ရွိဳးတုိးတုိး ရွိန္းတိမ္းတိမ္းနဲ႔ ဆြမ္းခံအိမ္ ဖိတ္ဖုိ႔ကလဲ မ၀ံ႔ရဲဆုိေတာ႔ မနက္ေလးနာရီေလာက္ ေစာေစာထၿပီး ဘုံေလာင္းေၿပးရတာ ပဲ၊
ဘုံေလာင္းဆုိတာက အားလုံးနားလည္ေအာင္ ေၿပာရရင္ လာသမွ်ကိုယ္ေတာ္တုိင္း ကို အၿဖဴအမဲ မခြဲၿခားပဲ ေလာင္းလွဴတဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြအိမ္ေတြေရွ႕ကို သြားတန္းစီ အိမ္ထဲက ဆြမ္းေလာင္းလွဴမယ္႔ ဒကာ၊ ဒကာမထြက္လာရင္ တန္းစီၿပီး ဆြမ္းခံတဲ႔ ေနရာ ကို ဘုံေလာင္း ေလာင္းလွဴတယ္လုိ႔ ေခၚတာပါ၊
တစ္ခါတစ္ခါ ကံဆုိးတာက ေရွ႕ကတန္းစီေနတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကမ်ားေတာ့ တန္းစီရင္း တန္းစီရင္းနဲ႔ ကိုယ့္အလွည့္လဲေရာက္ေရာ ဆြမ္းလဲကုန္ ၊ ဆြမ္းလဲမက်န္ ပန္လန္လက္ ပက္လက္လန္ ၿဖစ္တာပါပဲ၊ အခုေခတ္ေတာ့ ဘုံေလာင္း အသင္းေတြ ေပၚလာလုိ႔ ဘုံေလာင္းတုိးတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ အဆင္ေၿပေနပါတယ္၊
ဒီလုိၿဖစ္တာကလဲ အခုမွ အထူးအဆန္းၿဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊မင္းတုန္းမင္းေခတ္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးတုိ႔ လက္ထက္ကတည္းက ဒီလိုပဲ ၾကဳံရၾကားရ စာသင္သား ေတြၾကဳံရေနတာကလား၊
အဲဒီဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေလာင္းေပါ႔ စာၿပန္ပြဲသြားဖုိ႔ သကၤန္းအသစ္မရွိလုိ႔ မႏၱ ေလးေတာင္နားက ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး ဘုရားမွာသြားၿပီး ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး ဘုရား မွာကပ္လွဴထားတဲ႔ သကၤန္းၾကီးကို စြန္႔ဖုိ႔ေလွ်ာက္ထားၿပီး ခြါယူလာကာ စာၿပန္ပြဲ၀င္ခဲ႔ရ တာ သမုိင္းကုိ တြင္ပါေလေရာ မဟုတ္လား၊
အခုေတာ႔ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အေၾကာင္းမေၿပာပဲ ဆြမ္းခံတဲ႔ အေၾကာင္းေလး ဆက္လုိက္ရေအာင္ပါ၊ ဆြမ္းခံအိမ္ရွိတဲ႔ စာသင္ သားမ်ားၾကေတာ႔ ဆြမ္းခံအိမ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး မနက္ (၇) နာရီေလာက္မွ ၾကြၾကရပါတယ္။ ဆြမ္းခံအိမ္ရွိတာေတာင္ ဆြမ္းခံအိမ္တခ်ိဳ႕က အခုလုိ ထုိင္ကို္ယ္ေတာ္၊ ရပ္ကိုယ္ေတာ္၊ တုိ႔ကိုယ္ေတာ္ဆုိၿပီး အသီးသီး ကြဲၿပားေသးတာကလား ၊
ထုိင္ကိုယ္ေတာ္ဆုိတာကေတာ႔ ဆြမ္းခံအိမ္မွာ ခင္းထားတဲ႔ ေနရာမွာ ေအးေအး ေဆးေဆးထုိင္ ဆြမ္းေလာင္းတာ ခံယူၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၿပန္ၾကြရတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ ေပါ႔၊ ရပ္ကိုယ္ေတာ္ဆုိတာကေတာ႔ အိမ္ေပါက္၀မွာ ရပ္ရုံရပ္ၿပီး ဆြမ္းေလာင္းတာ ခံယူ ၿပီး ၿပန္ၾကြရတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေပါ႔၊ တုိ႔ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ ဆြမ္းခံအိမ္က ခင္းေပးတဲ႔ ေနရာ မွာလဲ ထုိင္ရတယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေၿပာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြလဲ ကပ္ လွဴခံရတဲ႔ ကို္ုယ္ေတာ္ေပါ႔၊
မန္းၿမိဳ႕က အိမ္ေတြကလဲ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္က မရွိဘူးဆို အ နည္းဆု့ံး ဆယ္ပါးေလာက္ရွိေန ၾကြေနတာဆုိေတာ႔ အဲဒီလိုကြဲၿပားတာ အဆန္းေတာ႔ မဟုတ္ ေတာ့ဘူးေပါ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆြမ္းခံအိမ္ေတြဆုိ ဆြမ္းခံၾကြတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြမ်ား လြန္းလို႔ ဘြဲ႕နာမည္ေတြ မမွတ္မိၾကေတာ႔ဘူး၊ အဲဒီေတာ႔ သူနည္းသူဟန္နဲ႔ ပုသိမ္ဘက္က ကိုယ္ေတာ္ကို ပုသိမ္သူ၊ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ၾကြတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ကို ဦးဇင္းလႈပ္တုပ္၊ အၿမဲတမ္းၿပဳံးၿဖီးၿဖီး ၾကြတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ကို ဦးဇင္း စမုိင္း ဆုိၿပီး အဲဒီလို နာမည္ေၿပာင္ေတြနဲ႔ အသီးသိး တြဲမွတ္ထားေတာ့တာပဲ၊
စာသင္သားအမ်ားစုဟာ ဆြမ္းခံမထြက္ခင္ သပိတ္နဲ႔ ဆြမ္းဟင္း ခြက္ေလးေတြကို လက္သုတ္ပု၀ါနဲ႔ သုတ္ေလ႔ရွိၾကပါတယ္၊ အဲဒိလို သုတ္ရင္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး တစ္ခါတစ္ ေလေနာက္ၾကသဗ်၊
တစ္ပါးရဲ႔ သပိတ္ထဲက ဆြမ္းဟင္းခြက္ထဲမွာ တစ္ပါး မသိေအာင္ စာရြက္ေလး ေပၚမွာ “၀က္သားဟင္းေလာင္းပါ ဒကာမၾကီး” ဆုိၿပီး စာလုံးအၾကီးၾကီးနဲ႔ ေရးလႊတ္ လုိက္ေရာ ၊ အေရးခံလုိက္ရတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္က မသိပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပုံမွန္ပဲ သကၤန္း ေလးရုံ သပိတ္ေလး ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံထြက္သြားလုိက္တာ၊
ေဟာ ေဟာ တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္္ ဆက္ၾကြ ဆြမ္းခံ၊ တစ္အိမ္အေရာက္မွာ အဲဒီ ေရးေပးလုိက္တဲ႔ စာရြက္က ဆြမ္းဟင္းေလာင္းမလုိ႔ အုတ္ခြက္ေလးကို ဖြင္႔လုိက္တဲ႔ ဒကာမ ၾကီး လက္ထဲမွာ ထီးထီးမားမားေပၚလုိ႔၊
အဲဒီလို အစခံလိုက္ရတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ခမ်ာ၊ ဆြမ္းခံအိမ္မွာ မ်က္ႏွာေတြရဲ၊ စိတ္ ေတြပူ အၿပန္လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေၿခလွမ္းေတြ မမွန္ေတာ႔ဘူး ၿဖစ္တာပါပဲ၊
ေနာက္ရက္ဆြမ္းခံေတာင္ ဘယ္လုိၿပန္ၾကြရမွန္း မသိဘူးၿဖစ္ေကာ၊ ေနာက္ရက္ ၾကေတာ့လဲ ဆြမ္းခံမၾကြလုိ႔မွမၿဖစ္တာ ေရွ႔မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး ၾကြရၿပန္တာပါပဲ၊
မေန႔က ဆြမ္းဟင္းခြက္အုပ္ေလးထဲက “၀က္သားဟင္းေလာင္းပါ ဒကာမၾကီး” ဆုိတဲ႔ စာေတြ႕သြားတဲ႔ ဒကာမၾကီးအိမ္က ၀က္သားဟင္းကို ေသခ်ာခ်က္ေလာင္းပါေကာလား၊
ေၿပာရရင္ေတာ့ စာသင္သားဘ၀ ေလာကဓံေတြဟာ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး၊ ရဟန္းတစ္ ပါးအတြက္ ပစၥည္းေလးပါး ၿဖစ္တဲ႔ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ရွိတယ္ဆုိေပမယ္႔ စာသင္တုိက္မွာ ေနၿပီးစာသင္ေနတဲ႔ စာသင္သားတစ္ပါး အတြက္ေတာ့ သကၤန္းနဲ႔ ဆြမ္းအဆင္ေၿပေနရင္ ေလာကနိဗၺာန္ပါပဲ၊ ဆြမ္းခံသြားတဲ႔ အခါ ဆြမ္းဟင္းေကာင္းတစ္ ခြက္ႏွစ္ခြက္ရရင္ ေပ်ာ္ေနၿပီး
စာေမးပြဲေတြေၿဖတုိင္း ေအာင္ေနရင္ ေလာကဓံကို ေက်ာ စင္းခံရတာ ေနေပ်ာ္တဲ႔ ဘ၀ အေနေတာ္တဲ႔ ဘ၀လို႔ မွတ္ယူၾကတာ မ်ားပါတယ္၊
ေလာဘလဲနည္း ေသာကလဲနည္းတဲ႔ ပထမၿပန္ စာသင္သားဘ၀ဟာ လြမ္းစရာ ပါ။ ။
ေ
ေရႊမန္းသား အရွင္အကုၤရ
No comments:
Post a Comment