Sunday, 29 September 2013
coffee one kya ya one ႏွင္႔ မဇၥ်ိမေရာက္ ရဟန္းတစ္ပါး၏ နံနက္ဆြမ္း
သူေရာက္ေနေသာ မဇၥ်ိမေဒသတြင္ ဂတ္(စ္)ကို ေပါေပါေလာေလာ သုံးခြင္႔ရၾကေလေတာ႔ ေရႊၿပည္ၾကီးက လၻက္ရည္ဆုိင္မ်ားလုိ ထင္း မီးမလုိ ဂတ္(စ္)အုိးကုိ လုိသလုိဖြင္႔လွ်က္ အၿမဲတမ္း အပူေပးထားေသာ ေရေႏြးအုိးရွိ ၏။ ေရေႏြးအုိးထဲတြင္ တဆင္႔ထည္႔ထားေသာ ႏြားနို႔အိုး ေသးေသးေလးလဲ ပါ၀င္၏၊ အႏွီ အုိးကေလးမ်ားသည္ ပြက္ပြက္ဆူေနတတ္၏၊
ေသာက္သူ customer လာေသာခါ တစ္ခါေသာက္ ဖန္ခြက္ကေလးမ်ားအား ေရေႏြး ႏွင္႔ လႈပ္လွက္ကာေဆးလုိက္၏၊ ေဆးၿပီးသား ဖန္ခြက္ေလးထဲသုိ႔ သၾကား သုံးေလးဇြန္း ထည္႔လုိက္၏၊ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ေရေႏြးအုိးထဲမွ ေရေႏြးကိုတစ္၀က္ ထည္႔လုိက္၏၊
အႏွီေရေႏြးထဲသုိ႔ ႏြားႏို႔ကို ဇြန္းခြက္ကေလးႏွင္႔ ခပ္ကာထည္႔လုိက္၏၊ အေပၚယံက ႏွပ္သားက်ထားေသာ က်ရည္အနည္းငယ္ကို ေလာင္းလုိက္၏၊ ၿပီးလွ်င္ အထက္မွေအာက္ ေအာက္မွအထက္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ခ်ဥ္႔ခြက္ၾကီးတစ္ခုထဲ တြင္ လွန္လိုက္ေမွာက္လုိက္လုပ္ကာ သမေအာင္ေမႊေလ၏၊ သုံးေလးခါမွ် ေမႊၿပီး ေသာအခါ ေသာက္ရန္အသင္႔ က်ရည္တစ္ခြက္ရေလ၏၊
ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူအတြက္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုတ္ထဲက ေကာ္ဖီမႈန္႔ကေလး နဲနဲထည္႔ေပး လုိက္လွ်င္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရ၏၊ ဤကားေန႔စဥ္ ထုိဆုိင္ေလးသုိ႔ သြားေရာက္ ေသာက္ေလတုိင္း ၿမင္ရေသာ မရိုးႏိုင္ေသာ အခင္းအက်င္းၿဖစ္၏၊ ဆုိင္ရွင္ တမီးလ္ အဖုိးအုိၾကီးက သူတုိ႔ေရာက္သြားတုိင္း တမီးလ္လို “ဘမနကမ္= မဂၤလာပါ”လုိ႔ ႏွဳတ္ၿပီးသကာလ coffee one gya ya one လားဆုိၿပီး တမီးလ္အသံထြက္ ေလး ေလးၾကီးၿဖင္႔လဲ ေမးေလ႔ရွိ၏။
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လွ်င္ မဇၥ်ိမေငြရူပီး ခုႏွစ္က်ပ္မွ်ေပးရ၏၊ က်ရည္ေခၚ လၻက္ရည္က ေၿခာက္က်ပ္ေပးရ၏၊ အႏွီဆုိင္ေလး နံေဘးတြင္ ရပ္လွ်က္ ေသာက္သူလဲရွိ၏၊ ခုံေလး ေတြေပၚ ခဏေခတၱထုိင္ကာ ေသာက္သြားသူလဲရွိ၏၊ ေရႊၿပည္ၾကီးသား လၻက္ရည္ ခ်စ္သူမ်ားလုိ မည္သူမွ် ဆုိင္မွာခ်စ္ခင္စြာ ေက်ာက္ခ်မေနၾက၊ ေသာက္ၿပီးၿပန္၊ စားၿပီးသြား ခဏေခတၱသာ အခ်ိန္ေပးထားၾက၏၊ အေဟာ၀တ ေရႊၿပည္ၾကီးသားမ်ား ႏွင္႔ ကြာၿခားေပစြ၊
ထုိဆုိင္ေလးနည္းတူ အနာမလုိင္းတကၠသုိလ္၏ မိန္းလမ္းမၾကီးေဘးတြင္ လၻက္ရည္ ႏွင္႔ မုန္႔တြဲလွ်က္ေရာင္းခ်ေပးေသာ ဆုိင္ေလးမ်ားလဲရွိေသး၏၊ မုန္႔ဆုိင္ဆုိ၍ ေရႊၿပည္ ၾကီးမွာကဲ႔သုိ႔မဟုတ္ ပလာတာလဲမရ၊ အီၾကာေကြးလဲမရွိ၊ ေရႊၿမန္မာစစ္စစ္ လွ်ာႏွင္႔ ဂ်က္ပင္မိသည္႔ အစာကား နတၳိ၊ အႏွီဆုိင္ေလးမ်ားတြင္ ရွိသည္ကား ရုိဆာ ဘရာေၾကာ္၊ ပူရီ၊ အီတလီစေသာ ေရႊၿမန္မာပါးစပ္ႏွင္႔ ခံတြင္းမေတြ႔လွေသာ မဆလာ ထူကဲစြာပါေသာ အစားအစာမ်ားသာၿဖစ္၏၊
ပူရီသည္ ေရႊၿပည္ၾကီးက ပလာတာအေၿခာက္ေၾကာ္ႏွင္႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တူရကား မၾကာ ခဏစားၿဖစ္၏၊ အာလူဟင္းေရႏွင္႔ ဆမ္းၿပီး လက္ၿဖင္႔စားရ၏၊ ဇြန္းမပါ ခပ္ရင္းမရွိ၊ ေမြးရာပါကိုယ္ပိုင္လက္သာ အသုံးၿပဳရ၏၊ စားၿပီးလွ်င္ လက္သုတ္ဖုိ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းသုတ္ဖို႔ သုတ္လက္သုတ္ပု၀ါလဲ နတၳိ၊ ေဒသိယ သားတမီးလ္လူမ်ိဳးမ်ားကား ေဘာင္းဘီအိပ္ ထဲ အသင္႔ယူလာေသာ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးမ်ားႏွင္႔ သုတ္ေလ႔ရွိၾက၏၊
သူႏွင္႔သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးသားကေတာ႔ ထုိဆုိင္ေလးသုိ႔ ပူရီသြားစားတုိင္း ပါဆယ္ ထုတ္ဖုိ႔ ၿဖတ္ပို္င္းထားေသာ သတင္းစာစကၠဴပိုင္းေလးမ်ားကို ဆြဲယူကာ လက္သုတ္ ၾက၏၊ ေဒသိယလူမ်ိဳး တမီးလ္သားမ်ားက မ်က္လုံးၿပဴးကာ ထူးဆန္းစြာ ၾကည္႔ၾက၏၊ သူတုိ႔ကား ခပ္တည္တည္ပင္ပင္ ဆုိင္ရွင္ကလဲ အၿမဲတမ္းလာစားေနၾက ေဖာက္သည္ customer မ်ား ၿဖစ္ေနသည္မုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းလဲတန္းမိ လူခ်င္းလဲသိေနရကား မထူးမဆန္း ခြင္႔ၿပဳထား၏၊
ဆိုင္ထဲတြင္ စားဖုိ႔ၿပင္ထားေသာ ခုံေလးမ်ားက မေလာက္မငွ ေပပြထလွ်က္ရွိ၏၊ ယဥ္ေကာင္းမ်ားလဲ တဖြားဖြား၊ တစ္ခါတရံ ေက်ာင္းသားမ်ား စုံက်လာလွ်င္ မုိးတုိးမတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ေခတၱခဏေစာင္႔ၾကရ၏၊ စားသူကလဲသုတ္သုတ္ ေရာင္းသူ ကလဲသြက္သြက္ ၿမန္ခ်က္လန္ထြက္ေန၏၊ အခ်ိန္ကို မၿဖဳန္းက် ေဂါက္ကနဲ႔ခ် ဂြပ္ကနဲ႔ ထၾကရေသာ system ပင္၊
ထုိစားပြဲမ်ားေပၚတြင္ စားၿပီးလွ်င္ ေသာက္ဖို႔ မဇၥ်ိမထုံးစံအရ ေသာက္ေရဘူးမ်ားလဲ ရွိၾက၏၊ ေရေသာက္ေသာအခါ ေရႊၿပည္ၾကီးက လူမ်ားလုိမဟုတ္ ခြက္ႏွင္႔ႏႈတ္ခမ္း မထိမိေအာင္ တစ္လက္မခန္႔ခြါကာ ေသာက္ၾကရွာ၏၊ အသန္႔ၾကိဳက္တာလား ဇာတ္ စနစ္ကလာတဲ႔ ခြဲၿခားမႈတစ္ခုလား မေၿပာတတ္ မၾကံတတ္၊ ေရေသာက္ရင္သာ အသန္႔ၾကိဳက္ၾကရွာေသာ မဇၥ်ိမသားမ်ားသည္ ဘယ္အရာစားစား ပုဂံၿပားထဲက ပလပ္စတစ္ အၾကည္လႊာေလးေပၚတြင္ အားလူးေရရႊမ္းရႊမ္း၊ ကုလားပဲေရ ေဖြးေဖြး အုန္းသီးဟင္း ေရေႏြးေႏြးတြင္ တဗ်ိဗ်ိနယ္လွ်က္ စားေသာက္ေလ႔ရွိၾက၏၊
တစ္ခ်ိဳ႕ ဆုိင္မ်ားတြင္ပုဂံၿပားအစား ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာအရ ငွက္ေပ်ာဖက္ မ်ားေပၚ တြင္ ထမင္းလဲပုံလွ်က္ ဟင္စုံလဲပုံလွ်က္ ေလြးက်ရေလ၏၊ စားၿပီးလွ်င္ လက္ တစ္ခု လုံးလဲေပပြ အေၿခေနမလွၿဖစ္ေတာ႔၏၊ အႏွီလက္မ်ားကိုေဆးရန္ ဆုိင္တုိင္းဆုိင္ တုိင္း တြင္ လက္ေဆးေရဇလား ၿပင္ေပးထားၾက၏။
မဇၥ်ိမေတာင္ပိုင္းသား တမီးလ္လူမ်ိဳးမ်ားကား က်ရည္ေခၚ လၻက္ရည္ကို မနက္ခင္း ရွစ္နာရီေလာက္ တစ္ခါေသာက္ၾက၏၊ ညေနပုိင္းခါ သုံးနာရီေလာက္မွာ တစ္ခါ ေသာက္ၾကေသး၏၊ ဤကား သူတုိ႔၏ေန႔စဥ္ဘ၀ တစိတ္တစ္ေဒသပင္၊
အနမလိုင္းတကၠသုိလ္ၾကီးအနီးတြင္ က်ရည္ဆုိင္ေလးမ်ား မႈိလုိေပါက္ကာ တကၠ သုိလ္၀န္းတစ္ေလွ်ာက္ စီေနေအာင္ေပါမ်ားေသာ္လည္း အစပ္အဟပ္တည္႔ၿပီး ေသာက္ေကာင္းေသာဆုိင္မွာ နွစ္ဆုိင္မွ်သာရွိ၏၊
က်ရည္ေခၚ က်ရသည္ အခ်ိဳေၿခာက္ကို ဦးစြာႏွပ္ထားရ၏၊ ႏွပ္ထားေသာ အခ်ိဳေၿခာက္က်မွ ေသာက္ေကာင္းလွ၏၊ ႏြားႏို႔ကလဲ ခပ္ၿပစ္ ၿပစ္ေလးပါ၀င္မွ အရသာမွာ စိမ္႔ၿပီးအီေ၀ စည္းစိမ္ရွိလွေပ၏၊
လူဘ၀သည္လဲ ထုိနည္းနည္းႏွင္ႏွင္ အစပ္အဟပ္တည္႔မွ ေနရထုိင္ရတာ အဆင္ေၿပ လွသည္ထင္မိ၏၊ တစ္ခါတရံ ဘ၀သည္ ခ်ိဳတာခ်ိဳ ခါးတာခါး လုိတာလုိ မ်ားတာမ်ား ၿဖစ္တတ္၏၊ ထုိအခါ ပတ္၀န္က်င္ႏွင္႔လဲ အဆင္မေၿပ၊ တစ္ေယာက္တည္းလဲ အဆင္ မလွ၊ ဂြက်က် ၿဖစ္တတ္၏၊
ထုိ႔ေၾကာင္႔ လူဘ၀တြင္ အဆင္ေၿပေၿပေနႏိုင္ဖုိ႔ အစပ္အဟပ္တည္႔ဖုိ႔လုိ၏၊ အခ်ိဳးအ စားလဲက်ဖုိ႔လုိ၏၊ အစပ္အဟပ္တည္႔မွ အခ်ိဳးအစားက် ဘ၀သည္ က်ရည္တစ္ခြက္ လုိ ခ်ိဳၿမိန္မည္သာၿဖစ္၏၊ ဘ၀ခ်ိဳၿမိန္ဖို႔ အစပ္အဟပ္တည္႔ဖုိ႔ဆုိလွ်င္ ကိုယ့္ပတ္၀န္း က်င္ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ရာသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကို
(၁) ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏႈတ္၏ေဆာင္မၿခင္း လက္၏ေဆာင္မၿခင္းနဲ႔ ေပး ကမ္းရမည္ၿဖစ္၏၊
(၂) ကိုယ္႔နဲ႔ ပတ္သက္သူတုိင္းကို ႏွိမ္႔ခ်မဆက္ဆံပဲ တန္းတူထားဆက္ဆံရမည္ ၿဖစ္၏၊
(၃) သူေရာကိုယ္ပါ ၾကီးပြားဖုိ႔ရာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို တုိင္တုိင္ပင္ပင္လုပ္ ေဆာင္ရမည္ၿဖစ္၏၊
(၄) စကားေၿပာေသာအခါ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားမွာ မခါးရေအာင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေၿပာဆုိဆက္ဆံရမည္၏၊
(၅) တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ သစၥာရွိရမည္ၿဖစ္၏၊ သစၥာမေဖာက္ရ။
ဤအခ်က္ငါးခ်က္နဲ႔သာ လုပ္ေဆာင္သြားမည္ဆုိ္လွ်င္ ဘ၀မွာခ်ိဳတာခ်ိဳ ခါးတာခါး လုိတာလိုမ်ားတာမ်ား မၿဖစ္ေတာ႔ပဲ အၿမဲတမ္းခ်ိဳဆိမ္႔သာယာၿပီး အခ်ိဳးက်တဲ႔ က်ရည္ တစ္ခြက္ပမာ ၿဖစ္လာမည္ဆုိတာ ဒီေန႔မနက္ က်ရည္ဆုိင္ကအၿပန္ သူစဥ္းစားမိ လုိက္သည္၊ စာဖတ္သူမ်ားလဲ ခ်ိဳၿမိန္သာယာတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾက ပါေစလုိ႔ ဆႏၵၿပဳ၍ဆုေတာင္းေနမိသည္ ။ ။
ေရႊမန္းသား အရွင္အကုၤရ
http://mingalargarden.blogspot.in/
က်မ္းကုိး
သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္၊
Saturday, 28 September 2013
ေတြ႕ရၾကဳံရ အနမလုိင္း ေက်ာင္းသားဘ၀
အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း တမီးလ္နာဒူးၿပည္နယ္၊ ခ်ီရန္ဘရန္ၿမိဳ႕ေလးက အနမလိုင္း
တကၠသီလာ၀ယ္၊ ကၽြန္ဳပ္တုိ႔ ၿမန္မာရဟန္းေတာ္ေက်ာင္းသား (၁၃) ပါးခန္႔မွ်
ေနထုိင္ သီတင္း သုံးၾက၏၊ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွ ကၽြန္ဳပ္တုိ႔အား research scholar မ်ားဟု ကင္းပြန္းတပ္ နာမည္ေပးထားေလ၏၊ ကၽြန္ဳပ္တုိိ႔ research scholar ၾကီးမ်ားသည္၊
တစ္ခါတရံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လဲ ယခုလို အခ်ိန္ပို meeting မ်ား တက္ေရာက္ေပးၾကရေသး၏၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ၿမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ေနေသာ philosophy ဌာနက ဦးစီးကမကထ ၿပဳလုပ္ေသာ အႏွီ meeting ၀ယ္၊ မနက္စာ အၿဖစ္ က်ရည္ေခၚ တစ္ခါသုံး ခြက္ကေလးၿဖင္႔ တုိက္ေသာ လၻက္ရည္တစ္ခြက္ ႏွင္႔ ဘီစကြတ္မုန္႔ သုံးခ်ပ္ကို ၀မ္းႏူးရုံ အာစြတ္ရုံ သုံးေဆာင္ရ ေလ၏။
မဇၥ်ိမသား လူမ်ိဳးၿခားတုိ႔၏ အထာကို မသိရွာေသာ ေရာက္ခါစ ပရက္ရွာ အရွင္ၿမတ္ ေလးတစ္ပါးမွာ အတင္းေကာ အဓမၼပပါ လုိက္ခ်င္ရွာသၿဖင္႔ meeting သုိ႔ ပင္ေဆာင္လာခဲ႔ရ၏၊ ခန္းမအတြင္း အစီအစဥ္မ်ား ခင္းက်င္းေသာအခါ အနွီပရက္ရွာ အရွင္ၿမတ္ေလးခမ်ာ ခါးတလိမ္လိမ္၊ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္ၿဖင္႔ ေဒသိယစကားမ်ားကုိ နားၿငီးစြာ ေသာတ ပန္ဆင္ပင္ေနရေလ၏၊ တစ္ခါတစ္ခါရံ ရ္ ရ္ သံေတြမ်ားေသာ အႏွီ မဇၥိ်မသားတုိ႔၏ အဂၤလိပ္စကားကို ၾကိဳးစားကာ နည္လည္ေပးရ ေသး၏၊
အခန္းအနားမႈးက အဂၤလိပ္လုိေၾကာ္ၿငာေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက အလုိက္ မသိစြာ အမ်ိဳးသားေရး အေလးေပးေၿပာသည္လား မေၿပာတတ္ သူတုိ႔၏ေဒသိယ တမီးလ္ စကားမ်ားကိုသာ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ အာေဖာင္ေလေတာ႔၏၊
အလုိက္သိေသာ ဆရာမ်ားကေတာ႔ ေဒသိယလုိတစ္ဖုံ အဂၤလိပ္လို တစ္မ်ိဳး မရုိးရ ေအာင္ ေၿပာဆုိေဆြးေႏြးေပးသၿဖင္႔ ေနသာထုိင္သာ ရွိေသး၏၊
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အေတြ႔အၾကဳံသည္ အေကာင္းဆုံးဆရာ၏ ဆုိသည္ႏွင္႔ ေလွ်ာ္စြာ ကၽြဳႏု္ပ္တုိ႔ Research scholar ၾကီးမ်ားခမ်ာ ယေန႔တြင္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားစြာ ရရွိပါေၾကာင္း ေၾကာ္ၿငာေမာင္း ခတ္လိုက္ရပါသတည္း။ ။
တစ္ခါတရံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လဲ ယခုလို အခ်ိန္ပို meeting မ်ား တက္ေရာက္ေပးၾကရေသး၏၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ၿမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား တက္ေရာက္ေနေသာ philosophy ဌာနက ဦးစီးကမကထ ၿပဳလုပ္ေသာ အႏွီ meeting ၀ယ္၊ မနက္စာ အၿဖစ္ က်ရည္ေခၚ တစ္ခါသုံး ခြက္ကေလးၿဖင္႔ တုိက္ေသာ လၻက္ရည္တစ္ခြက္ ႏွင္႔ ဘီစကြတ္မုန္႔ သုံးခ်ပ္ကို ၀မ္းႏူးရုံ အာစြတ္ရုံ သုံးေဆာင္ရ ေလ၏။
မဇၥ်ိမသား လူမ်ိဳးၿခားတုိ႔၏ အထာကို မသိရွာေသာ ေရာက္ခါစ ပရက္ရွာ အရွင္ၿမတ္ ေလးတစ္ပါးမွာ အတင္းေကာ အဓမၼပပါ လုိက္ခ်င္ရွာသၿဖင္႔ meeting သုိ႔ ပင္ေဆာင္လာခဲ႔ရ၏၊ ခန္းမအတြင္း အစီအစဥ္မ်ား ခင္းက်င္းေသာအခါ အနွီပရက္ရွာ အရွင္ၿမတ္ေလးခမ်ာ ခါးတလိမ္လိမ္၊ ေခါင္းတကုတ္ကုတ္ၿဖင္႔ ေဒသိယစကားမ်ားကုိ နားၿငီးစြာ ေသာတ ပန္ဆင္ပင္ေနရေလ၏၊ တစ္ခါတစ္ခါရံ ရ္ ရ္ သံေတြမ်ားေသာ အႏွီ မဇၥိ်မသားတုိ႔၏ အဂၤလိပ္စကားကို ၾကိဳးစားကာ နည္လည္ေပးရ ေသး၏၊
အခန္းအနားမႈးက အဂၤလိပ္လုိေၾကာ္ၿငာေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက အလုိက္ မသိစြာ အမ်ိဳးသားေရး အေလးေပးေၿပာသည္လား မေၿပာတတ္ သူတုိ႔၏ေဒသိယ တမီးလ္ စကားမ်ားကိုသာ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ အာေဖာင္ေလေတာ႔၏၊
အလုိက္သိေသာ ဆရာမ်ားကေတာ႔ ေဒသိယလုိတစ္ဖုံ အဂၤလိပ္လို တစ္မ်ိဳး မရုိးရ ေအာင္ ေၿပာဆုိေဆြးေႏြးေပးသၿဖင္႔ ေနသာထုိင္သာ ရွိေသး၏၊
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အေတြ႔အၾကဳံသည္ အေကာင္းဆုံးဆရာ၏ ဆုိသည္ႏွင္႔ ေလွ်ာ္စြာ ကၽြဳႏု္ပ္တုိ႔ Research scholar ၾကီးမ်ားခမ်ာ ယေန႔တြင္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားစြာ ရရွိပါေၾကာင္း ေၾကာ္ၿငာေမာင္း ခတ္လိုက္ရပါသတည္း။ ။
Friday, 27 September 2013
Thursday, 26 September 2013
Tuesday, 24 September 2013
Monday, 23 September 2013
Sunday, 22 September 2013
Saturday, 21 September 2013
တနဂၤေႏြ စကားလက္ေဆာင္ ( ၁၁ ) လႈပ္လုိ႔ ရၿပီ လႈပ္လုိ႔ ရၿပီ
“ေအာ္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာ ေတြ ၀င္းပေနတာပဲ အကုသုိလ္နည္းလုိ႔ေနမွာပဲ၊ ေမတၱာတရားၾကီးမားလုိ႔ေနမွာပဲလုိ႔” လဲ တဆက္တည္း အေတြးပြားမိပါတယ္၊
ဒီလုိနဲ႔ စာေမးပြဲေတြေအာင္ အတန္းေတြတက္ရၿပီး စာေလးေပေလး ဖတ္ၿဖစ္ေတာ႔ ေမတၱာတရား အၿမဲပြားမ်ားတဲ႔သူဟာ မ်က္ႏွာၾကည္ပါလားဆုိတာ သိလာရပါတယ္၊ အကုသုိလ္ဆုိတာလဲ ရင္ထဲမွာ အစဥ္ကိန္းေနတဲ႔ အႏုသယအကုသုိလ္၊ အေၾကာင္း
တစ္ခုခုနဲ႔ တုိက္ဆုိင္တဲ႔အခါ ထၾကြေသာင္းၾကမ္းတတ္တဲ႔ ပရိယု႒ါန အကုသုိလ္၊ ထၾကြေသာင္းၾကမ္းတဲ႔ အဆင္႔မွာတင္ ရပ္မေနပဲ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လြန္ၾကဴး တတ္တဲ႔ ၀ီတိကၠမ အကုသုိလ္ဆုိၿပီး သုံးမ်ိဳးသုံးစားရွိတာေတြလဲ ထပ္ဆင္႔သိရ ၿပန္ပါတယ္၊
အဲဒီလုိ အႏုသယအကုသုိလ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနၾကတဲ႔ လူေတြရဲ႕စိတ္ဟာ မၿပည္႔ တၿပည္႔ ေရေတြထည္႔ထားတဲ႔ ေရအုိးၾကီး တစ္အုိးနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ ဒီေနရာမွာ တင္စား ခ်င္ပါတယ္၊
ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိရင္ မၿပည္႔တဲ႔ေရအုိးၾကီးဟာ အလႈပ္မခံပါဘူး၊ အထိမခံပါဘူး၊ လႈပ္တာနဲ႔ ေဘာင္ဘင္ေတြခတ္ေတာ႔တာပါ၊ ထိတာနဲ႔ လႈပ္ခ်င္ေတာ့တာပါ၊ စာေရးသူေကာ စာဖတ္သူပါ တရားအသိက သိပ္အရမ္းၾကီး အားမရွိေသးေတာ႔ တကယ္ေတြးၾကည္႔ၾကမယ္ဆုိရင္ မၿပည့္ေသးတဲ႔ ေရအုိးၾကီးေတြပါပဲ၊
မၿပည့္တဲ႔ ေရအုိးၾကီးေတြဟာ ေလာကဓံ (၈) ပါးရဲ႕ ရုိက္ခတ္ လႈပ္ရမ္းၿခင္းဒဏ္ ကုိ ခံရရင္ တဗြမ္းဗြမ္းေနေအာင္ ေဘာင္ဘင္ရိုက္ၿပီး ကြဲသြားခ်င္လဲ ကြဲသြားတတ္ ပါတယ္ အက္ေၾကာင္းထခ်င္လဲ ထသြားတတ္ပါတယ္၊ နာက်င္ခ်င္လဲ နာက်င္သြား တတ္ပါတယ္၊
ဒီေနရာမွာ ထပ္ဆင္႔ၿပီး ထင္သာၿမင္သာ ၿဖစ္လာေအာင္ ဥပမာေလး ေပးေၿပာၾကည္႔ခ်င္ ပါေသးတယ္၊
ဥပမာ
( ၁) လာဘ= လုိခ်င္တာေတြရမယ္၊ အဆင္ေၿပမယ္၊ အေၿခေနေကာင္းမယ္၊ ရာထူးတုိးမယ္၊ လစာ၀င္ေငြေကာင္းလာမယ္ဆုိ မၿပည္႔တဲ႔ အုိးၾကီးက လႈပ္လာတာပါ ပဲ၊
(၂) ယသ= အေပါင္းအသင္းေတြမ်ားမယ္၊ တပည္႔တပန္း လက္ေအာက္ငယ္သား ေတြ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနမယ္၊ မိသားစုေတြ စုံစုံလင္လင္ၿဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္လဲ မၿပည္႔တဲ႔ အုိးၾကီးက လႈပ္ေနတာပါပဲ၊
(၃) ပသံသ= လက္ခုပ္သံေတြနဲ႔ ညံေနေအာင္ အားေပးခံရမယ္၊ ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ ခဏခဏ အေၿပာခံရမယ္၊ အၿမဲတမ္း လူၾကားသူၾကားမွာ congratulation အလုပ္ခံရ မယ္ဆုိရင္လဲ မၿပည္႔တဲ႔ အုိးၾကီး လႈပ္ခါေနတာပါပဲ၊
(၄) သုခ = စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ လုိတုိင္းရ၊ တတုိင္းၿပည္႔ေနမယ္၊ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ပါ၊ လိုရာဆႏၵေတြၿပည္႔စုံလုိ႔ စိတ္လဲခ်မ္းသာ ကို္ုယ္လဲက်န္းမာေနမယ္ ဆိုရင္လဲ မၿပည္႔တဲ႔ အုိးၾကီးက လႈပ္ေနတာပါပဲ၊
ဒါေပမယ္႔ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ လႈပ္ခါတာဟာ အဆင္ေၿပေၿပ ေနရ၊ ထုိင္ရ သြားရလာရလို႔ လႈပ္ခါလို႔ လႈပ္ခါမွန္းမသိပါဘူး၊ ေဘာင္ ဘင္ထလို႔ ထေနမွန္းမသိပါဘူး၊ ေရဆန္ေလဆန္သြားရတာ မဟုတ္ေတာ႔ ဒုကၡေတြ ဟာ ပ်ားရည္လိုခ်ိဳၿမိန္ေနတတ္ပါတယ္၊
တကယ္ေတာ႔ အဲဒိပ်ားရည္ေတြဟာ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြ မ်က္စိနဲ႔ ရႈၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ ဓားသြားထက္က ပ်ား ရည္ေတြပါ၊
ေရအုိးၾကီးေတြ သိသိသာသာ လႈပ္ခတ္တာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သိသာသလဲဆုိရင္
(၅) အလာဘ= လုိခ်င္တာေတြမရေတာ႔ဘူး၊ အေၿခေနမဟန္ေတာ႔ဘူး၊ ရာထူးေတြလဲ က်လာၿပီ၊ လစာေတြလဲ အရင္လုိမေကာင္းေတာ႔ဘူး ၊ ပုံမွန္၀င္ေငြေတြလဲ ၾကဲသြားၿပီ ဆုိရင္
(၆) အယသ= အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ႔ဘူး၊ မသုံးနိုင္ မၿဖဳန္းႏိုင္ေတာ႔ ခြါၿပဲကုန္ၾကၿပီ၊ တပည္႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကလဲ မေလးစား ေတာ႔ဘူး၊ မိသားစုေတြလဲ ဖရုိဖရဲၿဖစ္ကုန္ၿပီဆုိရင္
(၇) နႏၵ= ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ တုိးတုိးတစ္မ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္ဖုံ အၿပစ္ေတြေၿပာလာ ၿပီ၊ ေ၀ဖန္လာၿပီဆုိရင္
(၈) ဒုကၡ= ဆင္းရဲဒုကၡေတြကလဲ ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔ရြာဆုိသလုိ ဒုကၡေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ တစ္ဆင္႔ၿပီး တဆင႔္ ရင္႔သထက္ရင္႔၊ ဆင္႔သထက္ ဆင္႔လာၿပီဆုိရင္ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္ေၿပေတာ႔ဘူး၊ စီးပြားေရးေကာ က်န္းမာေရးပါ ခ်ဴခ်ာလာ ၿပီဆုိရင္ မၿပည္႔တဲ႔အုိးၾကီးက သိသိသာသာကို လႈပ္ခါလာေတာ႔တာပါ၊
အဲဒိအခ်ိန္မွာ ကိန္းေနတဲ႔ အႏုယက အကုသိုလ္ေတြဟာ အခြင္႔အေရးရၿပီး မေကာင္း တဲ႔ အာရုံတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႔မယ္ဆုိရင္ ကိန္းေနရာကထ၊ ထရာကေထာင္၊ ေထာင္ရာက မတ္၊ အဆက္မၿပတ္ လြန္းက်ဴးမိဖုိ႔ အဆင္သင္႔ အေနအထား ၿဖစ္လာ မွာပါ၊
လူဆုိတဲ႔ သတၱ၀ါဟာ ခ်မ္းသာတဲ႔ အခ်ိန္သာမဟုတ္ပဲ ဆင္းရဲလာတဲ႔ အခါမွာလဲ ေပါက္ေနတဲ႔ မဖူး မထူးပါဘူးဆုိတဲ႔ အေတြးစိတ္ရိုင္းေတြနဲ႔ ထင္တုိင္း ၾကဲတတ္ၾကပါ တယ္၊
အဲဒီလုိ အေၿခေနမွာေဒါသအားမ်ားတ႔ဲသူက ေဒါသထြက္စရာ၊ စိတ္ဆုိးစရာ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ လာၿပီဆုိရင္ ေဒါသေတြထြက္၊ စိတ္ေတြဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကမ္းတမ္းၿပၿပီး ေပါက္ကြဲေတာ႔ မွာပါ၊
ဒါဆုိရင္ ေစာေစာက ေၿပာၿပခဲ႔တဲ႔ ေရအုိးၾကီးဟာ သာမန္ေရအုိးၾကီး အၿဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ေဒါသေၾကာင္႔ ပူရလုိ႔ ေရေႏြးအုိးၾကီး အၿဖစ္ေၿပာင္းလဲသြားမွာပါ၊
အဲဒီေရေႏြးအုိးၾကီးဟာ ေဒါသေတြထြက္ေလ လႈပ္ေလ၊ လႈပ္ေလ ပူေလ၊ ပူေလ လႈပ္ေလၿဖစ္ၿပီး သံသရာလည္ေနေတာ႔မွာပါ၊ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခဲ႔ရင္ ကုိုယ္လဲ ပူေလာင္ရမယ္၊ ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္လဲ ပူေလာင္ရမယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္မေၿပ သူေတြလဲ ပူေလာင္ရတာေတြနဲ႔ ၾကဳံတုိးရမွာပါ၊
ေလာဘမ်ားတဲ႔ သူဆုိရင္လဲ ဒီလုိပါပဲ ေလာဘေတြၾကီးလာၿပီဆုိရင္ ဘယ္အရာၿဖစ္ ၿဖစ္ အေကာင္းမၿမင္ေတာ႔ပါဘူး၊ ငုိ႔ဘသမားၿဖစ္သြားတတ္ပါတယ္၊ အေၾကာင္း အက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးလဲ မကြဲၿပားေတာ႔ပါဘူး၊
အဲဒီလုိ မကြဲၿပားေတာ႔ ၀ိသမေလာ ဘသမားၾကီးၿဖစ္ၿပီး ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး အစားအေသာက္ ေတြကိုလဲ ေဆးဆုိးခ်င္ ဆုိးေရာင္းမယ္၊ ဓာတုပစၥည္းေတြသုံးခ်င္သုံးမယ္၊ စားသုံးသူ ေတြဘက္မၾကည္႔ပဲ သူသာအၿမတ္ရေရး ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေလာဘဦးစီး ၿပီး အၿမတ္ၾကီးစားဖုိ႔ အၾကံအစည္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္လဲ ေစာေစာက ေၿပာခဲ႔တဲ႔ ေရအုိးၾကီးဟာ ေရေႏြးအုိးၾကီး အသြင္ေၿပာင္းၿပီး ပူေလာင္လာမွာပါ၊
ေလာဘေတြနဲ႔ အတူၿဖစ္လာရတဲ႔ ေရေႏြးအုိးၾကီးဟာလဲ ပူေလ လႈပ္ေလ၊ လႈပ္ေလ ပူေလၿဖစ္ဦးမွာပါ၊ အၿပင္က ေလာဘမီး အပူရွိန္ေတြေၾကာင္႔ ပြက္ပြက္ဆူလုိက္၊ အတြင္းက လုိခ်င္စိတ္ေတြေၾကာင္႔ တဗြမ္းဗြမ္းဆူလုိက္ ပူလုိက္နဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ေအးၿမတဲ႔ အရသာကုိ ခံစားရမွာမဟုတ္ပါဘူး၊
၀င္ေငြေတြ ေကာင္းခ်င္ေကာင္းေနမယ္၊ အၿမတ္ေတြ အမ်ားၾကီးရခ်င္ရေနမယ္၊ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေငြေတြဟာ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ရထားတာမုိ႔ သုံးရတာ၊ စြဲရတာ ေအးခ်မ္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊
ေမာဟမ်ားတဲ႔ သူဆုိရင္လဲ ဒီလုိပါပဲ အၿမဲတမ္း ေတြေတြေ၀ေ၀ၿဖစ္လာမယ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္မဆုံးၿဖတ္ႏိုင္ ၿဖစ္လာမယ္၊ အေကာင္းအဆုိး အေၾကာင္းအက်ိဳး မခြဲၿခားတတ္ ေတာ႔ဘူး၊ ဒါဆို အဲဒီလူရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေမာဟမီးေတြ တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္လာေတာ႔မယ္၊ အဲဒီေမာဟမီးအရွိန္ေၾကာင္႔ ေစာေစာကေၿပာၿပခဲ႔တဲ႔ ေရအုိးၾကီးဟာ ေရေႏြးအုိးၾကီး အသြင္ေၿပာင္းလာမွာပါပဲ၊
ေကာင္းတဲ႔ သတိေတြမကပ္ႏိုင္ပဲ ေတြေ၀ေနမယ္၊ ငိုုက္ၿမည္းေနမယ္၊ ေတြးေတာေငး ေမာေနမယ္ဆုိရင္ တေၿမ႔ေၿမ႔နဲ႔ တစ္ေငြ႔ေငြ႔ပူလာေအာင္ မီးရိႈ႔ေပးေနသလုိပါပဲ၊ တေၿဖး ေၿဖးနဲ႔ ေတြေ၀မုိက္မဲေလ ပူလာေလေလ၊ ပူလာေလေလ အထဲက ေရေတြက ဆူေ၀ လာေလေလၿဖစ္ၿပီး အၿပင္ကလဲပူ အတြင္းကလဲပူ ဆူေလာင္ခတ္ေနမွာပါ၊
တကယ္ေတာ႔ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အခုေၿပာၿပခဲ႔တဲ႔ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးေတြနဲ႔ တထိန္ထိန္ တညီးညီး အၿပီးသတ္မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ပဲ ေန႔စဥ္ေလာင္ၿမိဳက္ခံေန ၾကရတာပါ၊
ဒီလုိေလာင္ၿမိဳက္ေနတာဟာ လူၿပည္တစ္ခုတည္း ေလာင္ၿမိဳက္ေနတာလား ဆုိေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး စာဖတ္သူရယ္၊ ကာမဂုဏ္အာရုံေတြနဲ႔ ထုံမႊမ္းခံေနရတဲ႔ လူဘုံအပါအ၀င္ တာ၀တိ ံသာ နတ္ဘုံ၊ ယာမာနတ္ဘုံ၊ တုသိတာနတ္ဘုံ၊ နိမၼာနရတိ နတ္ဘုံ ၀သ၀တၱီနတ္ဘုံေတြပါ ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရတာပါတဲ႔၊
ကမၻာၾကီးတစ္ခုလုံး ပူေလာင္ကာ အလွ်ံတစ္ေၿပာင္ေၿပာင္ထၿပီး ဆူေလာင္ခတ္ ေနတာကို ဒီေန႔ေခတ္ ကမၻာၾကီးဟာ ရြာၾကီးတစ္ရြာအလား ၿဖစ္လာေတာ႔ ပိုၿပီးသိသာ လာပါတယ္၊
မနက္မုိးစင္စင္ လင္းတာနဲ႔ သတင္းစာေတြ ဖတ္ၾကည္႔လုိက္မယ္ဆုိရင္ ကမၻာ႔အေနာက္ၿခမ္းမွာလဲ ပူေလာင္ၿပီး လႈပ္ခါေနတာ၊ အလယ္္ပိုင္းမွာလဲ ပူေလာင္ၿပီး လႈပ္ခါေနတာ၊ အေရွ႕ၿခမ္းမွာလဲ ပူေလာင္ၿပီး လႈပ္ခါေနတာေတြ ၿမင္ရ၊ သိရ၊ ၾကားမိေနရမွာပါ၊ ကမၻာၾကီးဘာေၾကာင္႔ ပူသလဲဆုိရင္ ကမၻာၾကီးမွာေနထုိင္ၾကတဲ႔ သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးေတြ ေၾကာင္႔ အစဥ္အၿမဲပူေလာင္ၿပီး လႈပ္ခါေနရတာပါတဲ႔ ၊
ဒါေၾကာင္႔ အရွင္သာရိပုတၱရာညီမၿဖစ္တဲ႔ ဥပစာလာေထရီမၾကီးက “ေဟာဒီေလာက ၾကီး တစ္ခုလုံးဟာ မီးေတြလုိပဲ ေတာက္ေလာင္ေနတယ္၊ အခုိးေတြ ထြက္ေနတယ္၊ အလွ်ံေတြ ထေနတယ္၊ ေလာကၾကီးတစ္ခုလုံ တုန္လႈပ္ေနတယ္” လုိ႔ ေၿပာခဲ႔တာ ၿဖစ္ မယ္ထင္ပါတယ္၊
ဒီလို အၿမဲတမ္းေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ႔ လူဘုံၾကီးထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လုိမွ အဆင္ေၿပေၿပ အေၿခေနေကာင္းေကာင္း လႈပ္လုိ႔မရပါဘူး၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိရင္ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ခံရၿပီး လႈပ္ေနရလုိ႔ပါ၊
အေၿခအေနမေကာင္းပဲ ဒီအေၿခေနအတုိင္း ဆက္လႈပ္ေနမယ္ဆုိရင္လဲ လႈပ္ေလၿမဳပ္ေလ ၿဖစ္သြားမွာပါ၊
ဒါေၾကာင္႔ လႈပ္တုိင္း မၿမဳပ္ဖုိ႔ ဘယ္လုိ အေကာင္းေလာကဓံနဲ႔ ၾကဳံၾကဳံ၊ ဘယ္လုိ အဆုိးေလာကဓံနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ သည္းခံစိတ္ကို ေမြးၿမဴၿဖစ္ေအာင္ ေမြးၿမဴရပါမယ္၊ ေလာကဓံေတြကုိ သည္းခံႏိုင္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ဟာ ေလာဘမီးလဲ ေတာက္ေလာင္တာ နည္းလာမွာပါ၊ ေဒါသမီးလဲ ေတာက္ေလာင္တာလဲ နည္းလာမွာပါ၊ ေမာဟမီးေတာက္ ေလာင္တာလဲ နည္းလာမွာပါ၊
မီးေတြေတာက္ေလာင္တာ နည္းလာရင္ ေရအုိးၾကီးဟာ သိပ္ပူေတာ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သိပ္မပူေတာ႔ရင္ တေၿဖးေၿဖး အေအးဘက္ကို ဥိီးတည္လာမွာပါ၊ ေအးၿငိမ္းမႈေတြကုိ ပိုင္ဆုိင္တဲ႔ ေရအုိးၾကီးဟာ လႈပ္ခ်င္တုိင္း လႈပ္လုိ႔ ရၿပီေပါ႔၊
ေလာဘနဲမီးနဲ႔ မလႈပ္ပဲ အေလာဘ= အေပးအယူတည္႔တည္႔ေလးနဲ႔ လႈပ္မယ္ဆုိရင္ ၀ိသမေလာသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ အေနနဲ႔ မလႈပ္ပဲ၊ သမေလာဘ သူဘက္ကုိယ္ ဘက္ မွ်မွ်တတစိတ္နဲ႔ လႈပ္မယ္ဆုိရင္၊
ေဒါသမီးနဲ႔ မလႈပ္ပဲ အေဒါသ= ေမတၱာစိတ္ေလးနဲ႔ လႈပ္မယ္ဆုိရင္ ၊ အားလုံးအေပၚမွာ ကိုယ္နဲ႔ ထပ္တူထားတဲ႔ စိတ္ထားေလးနဲ႔ ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးနဲ႔ လႈပ္မယ္ဆုိရင္၊
ေမာဟမီးနဲ႔ မလႈပ္ပဲ အေမာဟ= ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ေလးနဲ႔ လႈပ္မယ္၊ သင္ၾကားတတ္ ေၿမာက္ထားတဲ႔ အတတ္ပညာေပၚမွာ အေၿခခံၿပီး ဓမၼဓိ႒ာန္က်က်ေလး ေတြးမယ္၊ ၾကံမယ္၊ ေၿပာမယ္၊ လုပ္မယ္ဆုိတဲ႔ ပညာေလးနဲ႔ လႈပ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္လႈပ္ လႈပ္ အလႈပ္ခံရတဲ႔ အုိးၾကီးဟာ မပူေလာင္ေတာ႔ပါဘူး ၊ မပူေလာင္ေတာ႔ဘူးဆုိရင္ လႈပ္ခ်င္သေလာက္ လႈပ္လုိ႔ရပါၿပီ၊
စာဖတ္သူေကာ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင္႔သက္သာနဲ႔ လႈပ္လို႔မရခ်င္ဘူး လား၊ လႈပ္လုိ႔ရခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိေလာကဓံမ်ိဳးပဲလာလာ အေကာင္းပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဆုိးပဲၾကဳံၾကဳံ သည္းခံၿဖစ္ေအာင္သည္းခံၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မီးေတြကုိ အၿပီး သတ္ မဟုတ္ေတာင္မွ နဲနဲခ်င္းစီ ၿငိမ္းသတ္လိုက္ပါ၊
အဲဒီလုိ ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ တေၿဖးေၿဖးခ်င္ လႈပ္လုိ႔ရလာမွာပါ၊လႈပ္လုိ႔ရရုံတင္မကပဲ ၿမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူထားတဲ႔ မဂၤလာတရားေတာ္ နဲ႔ဲ ကုိက္ညီသြားၿပီး မဂၤလာရွိတဲ႔သူ တစ္ေယာက္လဲ ၿဖစ္သြားမွာပါ၊
ဒါေၾကာင္႔ ေအာက္မွာေရးၿပလုိက္တဲ႔ မဂၤလာကဗ်ာေလးကို အသံထြက္ ရြတ္ဆုိၾကည္႔ ရင္း လႈပ္ၾကည္႔လုိက္ရေအာင္လား စာဖတ္သူ
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ သဘာ၀၊
ေတြ႔ၾကံဳေနၾက လူတုိင္းေပ၊
ေကာင္းဆုိးႏွစ္တန္ အတူတြဲလုိ႔
တစ္လဲစီလွည္႔ အၿမဲေန၊
ေလလာကဓံၾကဳံ မၿဖဳန္တမ္းေပါ႔
မတုန္စမ္းနဲ႔ စိတ္ခုိင္ေလ၊
ေသာကကိုထိန္း၊ ရမက္သိမ္း
ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာေန၊ အဲဒါမွ ဗုဒၶ၀ါဒ ကမၻာ႔မဂၤလာေတြ။ ။
ေရႊမန္းသား အရွင္အကုၤရ
http://mingalargarden.blogspot.in/
က်မ္းကုိး
ဥပစာလာ သံယုတ္၊ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာ၊
မဂၤလသုတ္ပါဠိေတာ္၊ မဂၤလာ ကဗ်ာမ်ား
သုခမွတ္စု၊
Friday, 20 September 2013
Thursday, 19 September 2013
Wednesday, 18 September 2013
Monday, 16 September 2013
Sunday, 15 September 2013
Saturday, 14 September 2013
တနဂၤေႏြ စကားလက္ေဆာင္ ( ၁၀ ) အမွားရဲ႔ ဆုံး အသုံးမက်တဲ႔ ေနာင္တ
ေၿဖဆည္ရာမဲ႔ၿပီး ဘ၀တစ္ခုလုံး ဆုံးရႈံးသြားတဲ႔ သူေတြလဲ အမ်ားၾကီးေတြ႔ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ႔
အမွားဆုိတာ လူတုိင္းလူတုိင္း မကင္းႏုိင္ၾကပါ ဘူး၊ အမွားနည္းတဲ႔သူနဲ႔ အမွားမ်ားတဲ႔သူဆုိၿပီး ဒီေလာက္္ပဲကြာပါတယ္၊ ပုထုဇဥ္မွန္ သမွ်ဟာ တရားမေတြ႔ေသးသေရြ႔ အမွားေတြ႔ အေငြ႔သီေနဦးမွာပါ၊ အမွားေတြမ်ား ေလေလ ေနာင္တေတြရ ေလေလၿဖစ္မွာပါပဲ၊ အမွားနည္းေလေလ ေနာင္တနည္း နည္းေလေပါ႔၊ ဒါဆုိ အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ ေနာင္တကင္းခ်င္ရင္ အမွားကင္းႏိုင္သ မွ်ကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ရမွာပါ၊
ဘ၀မွာ တစ္ခ်ိဳ႔ အမွားေတြက ၿပင္လုိ႔ရပါတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕အမွားေတြၾကေတာ႔ ၿပင္လုိ႔မရ ေတာ႔ပါဘူး၊ ၿပင္လုိ႔မရတဲ႔ အမွားမ်ိဳးလုပ္မိခဲ႔ရင္ တစ္ဘ၀လုံး ေနာင္တေတြနဲ႔ ယူၾကဳံး ရ ၿဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္သူမ်ားကို အေကာင္းဆုံးအၾကံေပးခ်င္တာက ေတာ႔ ဘယ္အရာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မလုပ္ခင္ အရင္စဥ္းစားလုိက္ပါ၊ ဥပမာေလး ေပးရရင္ အလုပ္တစ္ခုကုိ လုပ္ေတာ႔မယ္ဆုိရင္ အရင္ဆုံး
“ငါလုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ဟာ ငါအတြက္ အက်ဳိးရွိရဲ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိရဲ႔လား၊ ေနာက္တစ္ခါ တဆင္႔တက္ၿပီး ငါေရာသူေရာ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ အက်ိဳးရွိရဲ႔လား”ဆုိၿပီး မလုပ္ခင္ စဥ္စားခန္း ၀င္လုိက္ပါ၊
အဲဒီလုိေလး စဥ္းစားခန္း၀င္လိုက္ တဲ႔အခါ ငါအတြက္အက်ိဳးမရွိဘူး၊ သူမ်ားအတြက္ လဲအက်ိုဳးမရွိဘူး၊ ငါေရာသူမ်ား ႏွစ္ဦးသားလုံး အတြက္လဲ အက်ိဳးမရွိဘူး ဆုိရင္ ဆက္မလုပ္ပဲ ရပ္တန္းက ရပ္လုိက္ပါ၊ ဆက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ေနာင္တေတြရဖုိ႔ (99% ) အဆင္႔ေလာက္ရွိေနပါၿပီ၊ ရပ္တန္းကသာ ရပ္လုိက္ပါ၊
ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိပဲ သူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္ဆုိရင္ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးမရွိပဲ ကိုယ္အတြက္ အက်ိဳးရွိတယ္ ဆုိရင္ေတာ႔ လုပ္သင္႔တယ္လုိ႔ ယူဆႏိုင္ပါေသးတယ္၊ အဲဒီလုိမဟုတ္ပဲ သူလဲ အက်ိဳးမရိွ၊ ကိုယ္လဲ အက်ိဳးမၿဖစ္ဆုိရင္ ေသခ်ာပါၿပီ အဲဒီအလုပ္ဟာ လုပ္ၿပီးသြားရင္ ေနာင္တေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ၾကီးန႔ဲ ခါးသီးေနေတာ႔မွာပါ၊
ဒီေနရာမွာ ၾကားဖူးတဲ႔ အၿဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုကို ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္၊ တစ္ခါက အရမ္းေခ်ာ၊ အရမ္းေၿဖာင္႔တဲ႔ စစ္ဗုိလ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္၊ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ေလးဟာ ရုပ္ေခ်ာသလုိ သေဘာလဲအရမ္းေကာင္းပါတယ္၊ ပညာကလဲေတာ္ ပါတယ္၊ လူေပါင္းလဲ ဆန္႔တယ္၊ လူခ်စ္လူခင္လဲေပါပါတယ္၊ အသက္ကေလးကလဲ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ဆုိေတာ႔ အေတြ႔အၾကဳံကလဲ ႏုနယ္ပါေသးတယ္၊
တစ္ေန႔ေတာ႔ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ေလးဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ႏိုက္ကလပ္သြားပါ တယ္၊ ႏိုက္ကလပ္မွာ တစ္ညလုံးေပ်ာ္ပါးပါတယ္၊ အဲဒီလုိေပ်ာ္ပါးရင္းနဲ႔ ညဥ္႔ငွက္က ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သံေယာဇဥ္ၿငိၾကပါတယ္၊ ၿငိရာကထိ၊ ထိရာကတြယ္၊ တြယ္ရာကေန ဆင္႔တက္ၿပီး လူကြယ္ရာေတြမွာ ခဏခဏ ေတြ႔ၿဖစ္ၾကပါတယ္၊ တစ္ ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မခြဲႏိုင္မခြါရက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေၿဖာင္႔ဖ်၊ တားၿမစ္ၾကေပမယ္႔ တားမရပါဘူး၊ အခ်စ္မီး ဟာ အၾကီးၾကီးေတာက္ေလာင္ေနၿပီး စစ္ဗုိလ္ေလးဟာ ဘာကိုမွ မၿမင္ေတာ႔ပါဘူး၊
တုိတုိေၿပာရရင္ တစ္ေန႔ စစ္ဗိုလ္ေလးတုိ႔ အသုတ္က လူေတြကို ရွရွားကို ပညာသင္ လြတ္ဖုိ႔ လူေရြးတာ စစ္ဗို္လ္ေလးပါပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေဆးစစ္ရပါတယ္၊ ေဆးစစ္ေတာ႔ စစ္ဗုိလ္ေလး ေဆးက်ပါတယ္၊ အေၿဖက H.I.V ရွိေနပါၿပီ၊ ရုပ္အရမ္းေခ်ာတဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေလး ၊ ပညာအရမ္းေတာ္တဲ႔ စစ္ဗိုလ္ေလး ၿပင္မရတဲ႔ အမွားေတြနဲ႔ ေနာင္တေတြ တစ္သီၾကီး နဲ႔ စိတ္ေတြ ေလထဲရြက္လႊင္႔ေနေတာ႔ပါတယ္၊
သိပ္မၾကာခင္ သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ စစ္ဗိုလ္ေလး ကိုယ့္ကုိယ္ကို အဆုံးစီရင္သြားတယ္ ဆုိတဲ႔ သတင္းပါလာပါတယ္။
ဒါဟာ ဘ၀ကုိ ေရစုန္ေမွ်ာမိလုိ႔ ၿပင္မရတဲ႔ အမွားေတြလုပ္မိၿပီး၊ ေနာင္တေတြ တစ္သီ ၾကီးနဲ႔ ဘ၀ကုိ လက္ေၿမွာက္အရႈံးေပးသြားရတဲ႔ သာဓက သက္ေသေလး တစ္ခုပါ၊
ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ၊ ကိုယ္႔နယ္ေၿမမွာ၊ ကိုယ္႔ေဒသမွာလဲ မၿမင္လုိက္ မၾကားလုိက္မိတဲ႔ ေနာင္တေတြနဲ႔ ငိုေၾကြးေနသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနမလားပဲ မေၿပာနိုင္ပါ၊
အမွားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စကားပုံေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ဒီလုိပါ၊
“ပညာရွိေတြက သူတစ္ပါး အမွားကေန သခၤန္းစာယူၾကတယ္၊
ပညာနည္းတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ ကိုယ္တုိင္မွားတာကေန သခၤန္းစာယူၾကတယ္၊
လူမုိက္ေတြကေတာ႔ သူမ်ားအမွားကလဲ သခၤန္းစာမယူၾက၊ ကိုယ္ ကိုယ္တုိင္ မွားေန တာကလဲ သခၤန္းစာမယူၾကပဲ ဆက္လက္မွားေနၾကသည္”တဲ႔ ၊
ဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္သူမ်ား ဘ၀မွာ မမွားၾကေစဖို႔၊ ေနာင္တကင္းေ၀းၾကေစဖုိ႔ ခုေၿပာၿပခဲ႔တဲ႔ အၿပစ္အပ်က္ေလးကို သခၤန္းစာ ယူေစခ်င္ပါတယ္၊ မွားတယ္ဆုိတာ ခုေခတ္မွာမွ မွားၾကတာ ေနာင္တေတြရၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ အခါကလဲ မွားၾကပါတယ္၊ ေနာင္တေတြ ရၾကပါတယ္၊ ေနာင္တရၿပီး ၿပင္ဆင္လိုက္လို႔ အခ်ိန္မွီ ေသာကေတြသက္သာသြားတဲ႔ သူလဲရွိခဲ႔ဖူး ပါတယ္၊ ၿပင္ဆင္ဖုိ႔အခ်ိန္ေႏွာင္းၿပီး ယူၾကဳံးမရနဲ႔ အပူလုံးထၿပီး မဟာအ၀ီစိငရဲၾကီးကို ေၿမမ်ိဳခံရၿပီး ဒါတုိက္ေရာက္သြားရတဲ႔ သူေတြလဲ ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ အခုတစ္ခါ စာဖတ္သူမ်ားကို
ဘုရာင္းရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဇာတ္ေၾကာင္းေလးတစ္ခုကို ေၿပာၿပ ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလုိပါ၊
ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဆုိတာရွိပါတယ္၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဆုိ တာ သာမာန္လူမဟုတ္ပါဘူး၊
ဘုရားရွင္နဲ႔ဆုိ ေယာက္ဖေတာ္ပါတယ္။ သူက ဘုရား ရွင္ရဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ ယေသာဓရာမင္းသမီးရဲ႔ အစ္ကိုပါ၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ မ်ိဳးရိုး အေနနဲ႔လဲ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ပါ၊ သက်မင္းမ်ိဳးပါ၊ သူလဲပဲ မင္းသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ပညာ သင္ၾကားတာလဲ ဘုရားရွင္နဲ႔ အတူတူ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ပါပဲ၊ ဆရာလဲ အတူ တူ၊ ၾကီးပ်င္းတာလဲ အတူတူပါ၊
အဲဒီလုိ အရာရာမွာ အတူတူၾကီးပ်င္းလာတဲ႔ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ သူသာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္လာေတာ႔ သူလဲ ဘုရားရွင္နည္းတူ အာဏာရခ်င္ပါတယ္၊ ပါ၀ါရွိခ်င္ပါ တယ္၊ ေခတ္စကားနဲ႔ နားလည္လြယ္ေအာင္ ေၿပာရရင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ သူက ေၿခရာ တုိင္းလာပါတယ္၊ အမွန္က အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ေလာကုတၱရာဘက္ကို ဦးမတည္ပဲ
ေလာကီဘက္ကို ဦးတည္သူၿဖစ္လာပါတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ သူဟာ ရသေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ ေရာင္႔ရဲမႈ မၿဖစ္ပဲ ပိုပိုလုိခ်င္တာတာပါ၊ လာဘ္လာဘဆုိတာ လုိခ်င္ေလမရေလ၊ မရ ေလလုိခ်င္ေလ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္၊ အခု အရွင္ေဒ၀တ္လဲ လုိခ်င္လုိ႔မရ၊ မရလုိ႔ လိုခ်င္၊ ဆင္႔ကဲ ဆင္႔ကဲ သူ႔စိတ္ၿဖစ္စဥ္ေတြဟာ မၿငိမ္သက္ေတာ႔ပါဘူး၊ မၿငိမ္မသက္နဲ႔ ေန႔စဥ္ ပူေလာင္လာရပါတယ္။ ပူေလာင္ေလ လုိခ်င္ေလေလ ၿဖစ္လာပါတယ္၊ အဲဒီလို ၾကံစည္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သူရရွိထားတဲ႔ ေလာကီစ်ာန္ေတြလဲ သဲထဲေရသြန္ ေပ်ာက္ ပ်က္ကုန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ သခၤန္းစာယူ၊ အသိဥာဏ္၀င္ သံေ၀ယွဥ္ဖုိ႔ ေနေနသာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ရေလလိုေလ အုိတေစၱၿဖစ္ လာပါတယ္၊
ဒါေၾကာင္႔ မတရားနည္းေတြသုံးလာပါတယ္။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႔က ဘုရင္ေလာင္း အဇာတ သတ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဘုရားကို အမ်ိဳးအမ်ိဳးမေကာင္းၾကံပါေတာ႔တယ္၊ ရာဇၿဂိဳဟ္မွာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္က ဘုရားလက္သစ္၊ သူ႔ေနာက္လုိက္ ဘုရင္အဇာတသတ္က ဘုရင္ လက္သစ္ ၿဖစ္ခ်င္တုိင္း ၿဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တုိတုိေၿပာၿပရင္ အဇာတ္သတ္က သူ႔ဖခင္ ဘုရင္ဗိမၺိသာရကို သတ္လုိ႔ ေနာင္တေတြ တသီၾကီးနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္စားမ၀င္ နန္းေတာ္မွာ မေနခ်င္ေလာက္ေအာင္ အၿဖစ္ဆုိးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္တုိးရပါတယ္၊
ဒါေပမယ္႔ ဘုရင္အဇာတသတ္ကေတာ႔ ေနာက္ပိုင္း ေဆးဆရာၾကီး ဇီ၀က လမ္းညႊန္ ေကာင္းလို႔ ဘုရားရွင္ထံေရာက္ကာ အၿမင္မွန္ရၿပီး သက္သာရာ ရခဲ႔ပါတယ္၊
အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကေတာ႔ အဲဒီလို အၿမင္မွန္လဲမရ ဆုိးၿပီးရင္းဆုိး တုိးၿပီးရင္တုိးလုိ႔ မိုက္လာပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုး အၿပစ္အပ်က္ကေလးကေတာ႔ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး သံေ၀ဂ ယူစရာေကာင္းပါတယ္၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ရာဇၿဂိဳဟ္က ေန ၀ဇၨီတိုင္းသား ရဟန္းေတာ္ငါးရာကို ဂယာသီသက အဇာတသတ္မင္း ေဆာက္ လုပ္လွဴဒါန္းထားတဲ႔ေက်ာင္းကို ေခၚလာပါတယ္၊ အဲဒီဂယာသီသက ေက်ာင္းမွာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ဘုရားတစ္ဆူလုပ္ေနၿပီး
ဘုရားရွင္ေတာ္ၿမတ္လို တရားေတြလဲ ေဟာေဟာပါတယ္၊ ၿမတ္စြာဘုရားက လက္၀ဲေတာ္ရံ လက္ယာေတာ္ရံ တပည့္ၾကီး ေတြရွိသလုိ အရွင္ေဒ၀ဒတ္မွာလဲ ရွင္ေကာကာလိက၊ ရွင္ကဋေမာဒက တိႆ၊ ရွင္သမုဒၵဒတၱဆုိတဲ႔ တပည္႔ၾကီးေတြရွိပါတယ္၊
အဲဒီလုိၿဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဘုရားရွင္က တရားေဟာေခ်ခၽြတ္ဆုံးမဖို႔ရန္ ရာဇၿဂိဳကေန လက္၀ဲေတာ္ရံ လက္ယာေတာ္ရံၿဖစ္ၾကတဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အရွင္ေမာမဂၢလာန္ တုိ႔ကို လြတ္လိုက္ပါတယ္၊ အစေတာ႔ အရွင္ေဒ၀ဒတ္က ရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အရွင္ ေမာမဂၢလာန္ဟာ သူနဲ႔အတူလာပူေပါင္းတယ္လုိ႔ အထင္ေရာက္ေနပါတယ္၊
ဒါေၾကာင္႔ အသာေလးလြတ္ထား လုိက္ပါတယ္၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ရဲ႔ တပည္႔ၾကီး ရွင္ ေကာကာလိကက အမ်ိဳးမ်ိဳးသတိေပးတာေတာင္ လက္မခံပါဘူး၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ နပ္ေနပါတယ္၊
ဒီလုိနဲ႔ ၀ဇၨီတိုင္းသား ရဟန္းေတာ္ ငါးရာဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ တရားေတာ္ကို နာၾကားရၿပီး အၿမင္မွန္ရ ၊ေသာတာပန္ၿဖစ္ၾကၿပီး အရွင္ၿမတ္ၾကီးေတြနဲ႔ အတူတူ ရာဇၿဂိဳဟ္ကို ၿပန္လိုက္သြားၾကပါတယ္၊
အရွင္ေဒ၀ဒတ္ၾကီးက ဒါေတြမသိေသးပါဘူး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးသတိေပးတဲ႔ၾကားက ဒီလုိ ၿဖစ္သြားတာကို သိတဲ႔ တပည္႔ၾကီး ေကာကာလိကက အရွင္ေဒ၀ဒတ္အိပ္ေနတဲ႔ ေနရာကို ေရာက္လာၿပီး စိတ္ဆုိးဆုိးနဲ႔ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ဖေနာင္႔နဲ႔ ေပါက္ၿပီး ႏိုး လုိက္ပါတယ္၊ ကုိးလလုံးလုံး ေရာဂါၿဖစ္ေနတဲ႔ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ၾကီးဟာ ဖေနာင္႔ေပါက္ ခံရတဲ႔ ဒဏ္ေၾကာင္႔ ေသြးစိမ္းေတြ အံထြက္လာပါတယ္၊
ေရာဂါကလဲသဲ၊ တပည္႔ေတြကလဲ အခြဲခံရေတာ႔ အရွင္ေဒ၀ဒတ္လဲ ဘုရာင္းရွင္က ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ သတ္ခဲ႔တဲ႔ေနာင္တ၊ သံဃာေတြ ဂုိဏ္းကြဲေအာင္ ခြဲခဲ႔တဲ႔ ေနာင္တေတြနဲ႔ အခ်ိမဆန္႔ၿဖစ္ၿပီး မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ ၿဖစ္လာပါတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဘုရားကို အားကိုးရမွန္းသိလာပါေတာ႔တယ္၊
ဒါေပမယ္႔ သူေနာင္တေတြဟာ ေနာက္အက်ၾကီး က်သြားခဲ႔ပါၿပီ၊
ေနာက္ဆုံး ေနာင္တေတြ တသီၾကီးနဲ႔ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဘုရားဆီ အဖူးေမွ်ာ္သြား ေတာင္းပန္စကားဆုိဖုိ႔ တပည္႔ေတြအား လိုက္အပို႔ခိုင္းရာမွာ သာ၀တၱိေက်ာင္းေတာ္ အေရာက္ ေက်ာင္းတြင္းက ေရကန္နားမွာ သူၿပဳလုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဘုရားရွင္အား ေသြးစိမ္း တည္ေအာင္လုပ္တဲ႔ မေကာင္းမႈ၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ကြဲၿပားေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ သံဃာဂုိဏ္းခြဲမႈ ကံၾကီးေတြေၾကာင္႔ အ၀ီစိမွာ ေၿမမ်ိဳကာေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္။
မေကာင္းမႈ လုပ္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ဟာ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာလဲ ပူပင္ရပါတယ္၊
တမလြန္ဘ၀မွာလဲ ပူပင္ရပါတယ္၊
ပစၥဳပၸန္၊ တမလြန္ ႏွစ္ဘ၀လုံးမွာလဲ ပူပန္ရပါတယ္၊
ငါဟာ မေကာင္မႈကို လုပ္မိၿပီလို႔ သိတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ပူပန္ရပါတယ္၊
တမလြန္ၿဖစ္ရာ အပါယ္ဘုံမွာဆုိရင္လဲ ဒီထက္မက ပူပန္ရဦးမွာပါ။
ဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္သူမ်ားကုိ အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အေကာင္း ဆုံးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ေနာင္တကင္းေအာင္ၾကိဳးစားၾကပါ၊ ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွ တရၿပီး ဘ၀ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လုံး ပူပန္ေနရတာပါ၊ တကယ္လုိ႔ ေနာင္တေတြ မၿဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆုံးေန ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကမယ္ဆုိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆုိင္ၾကမွာမလြဲပါ၊
ေနာင္တေတြရေနၿပီဆုိရင္လဲ အေကာင္းဆုံးေၿဖရွင္းႏိုင္ဖုိ႔ ဘုရင္အဇာတ္သတ္လုိ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းကုိ ေတြ႔ေအာင္ရွာလုိက္ပါ၊ ေနာင္တဆုိတာ ေနာက္က်သြားရင္ အမ်ားၾကီး နစ္နာတတ္လုိ႔ပါ၊
ေရႊမန္းသား
http://mingalargarden.blogspot.in/
က်မ္းကုိး
ဓမၼပဒ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကတာ ေဒ၀ဒတၱ၀တၳဳ
ဦးေရႊေအာင္ ဓမၼပဒ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၀တၳဳ
Friday, 13 September 2013
Thursday, 12 September 2013
Wednesday, 11 September 2013
Tuesday, 10 September 2013
Monday, 9 September 2013
Saturday, 7 September 2013
တနဂၤေႏြ စကားလက္ေဆာင္ (၉) ကံေကာင္းၿခင္း ေတြကိုပဲ ယူတတ္ပါေစ
ဒါေပမယ္႔ ကံလို႔ေၿပာလုိက္ရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထင္မွတ္မွားေနၾကတာက အတိတ္ကံတစ္ခုပဲ အားကိုးရာတစ္ခုအၿဖစ္ ၿမင္ၿမင္လာၾကပါတယ္၊
အမွန္ကေတာ႔ ကံဆုိတာ အတိတ္ကံတစ္ခုတည္းေကာင္းေနရုံနဲလဲ မၿပည္႔စုံ မၿပီးေၿမာက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ပစၥဳပၸန္ကံလဲပဲ ေကာင္းရပါလိမ္႔မယ္၊ ပါလာတဲ႔ အတိတ္ကံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေနေကာင္းေန လက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာ အသုံးမခ်ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ဆုံးရႈံးၿခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္၊
တစ္ခါ ပစၥဳပၸန္လက္ရွိဘ၀မွာ သယာစုိေၿပဖုိ႔ ပဋိရူပေဒသ၀ါသ= ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေၿပမယ္႔ ပညာရမယ္႔၊ စီးပြားၿဖစ္မယ္႔ အရပ္ေဒသ မွာလဲ ေနထုိင္လုပ္ကိုင္ရပါလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီလုိေနထုိင္လုပ္ကိုင္ပါမွ ကိုယ့္ရဲ႕ အတိတ္က ပါလာတဲ႔ ကံေတြဟာ ထပ္ဆင္႔ပြားမ်ား အၾကိဳးၿဖစ္ထြန္းလာမွာပါ၊
တစ္ခ်ဳိ႔ တစ္ခ်ိဳ႔က အခုဘ၀မွာ အဆင္မေၿပတာ၊ ကိုယ္လုပ္လုိက္တဲ႔ အရာရာတုိင္း လြဲ ေခ်ာ္ေနတာဟာ ကံေၾကာင္႔လုိ႔ေၿပာတတ္ၾကပါတယ္၊ သူတုိ႔ေၿပာဆုိေနတဲ႔ ကံဆုိတာ အတိတ္က ကံကို ယုိးမယ္ဖြဲ႔ေၿပာဆုိေနၾကၿခင္း ၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္၊
လူဆုိတာ အတိတ္္ကံတစ္ခုတည္း ေကာင္းေနရုံနဲ႔ မလုံေလာက္ပါဘူး၊ ပစၥဳပၸန္လက္ရွိ ဘ၀မွာလဲ ေကာင္းေအာင္ၾကိဳးစားရပါမယ္၊ ဘယ္လုိၾကိဳးစားေနမလဲဆုိရင္ အခုဘ၀ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔မွာလဲ ေကာင္းတာေတြလုပ္ေနမယ္၊ ေကာင္းတာေတြၾကံေနမယ္၊ ေကာင္းတာေတြေၿပာေနမယ္ဆိုမွ ဘ၀ဟာေနေပ်ာ္သူ တစ္ေယာက္ၿဖစ္လာမွာပါ၊
သိဘူးတဲ႔ ဒကာမတစ္ဦးက “သူမ်ားေတြဘုရား ခုေခတ္မွာ မေကာင္းတာေတြလုပ္ၿပီး ၾကီးပြားေနၾကတယ္၊ တပည္႔ေတာ္တုိ႔မ်ား ေကာင္းတာလုပ္ေနၿပီး မၾကီးပြား မတုိးတက္ဘူး” ဘုရားလုိ႔ေလွ်ာက္ထားဘူးပါတယ္၊
ကံဆုိတဲ႔စကားလုံးက အေၿပာလြယ္ေပမယ္႔ တကယ္နားလည္ေအာင္ ရွင္းၿပဖုိ႔ၾက ေတာ႔ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲေနတာေတြ႔ရပါတယ္၊ အဘိဓမၼာသင္ယူဖူးတဲ႔ သူ မ်ားဆုိရင္ေတာ႔ ေၿပာၿပရတာပိုလြယ္ကူမယ္ထင္ပါတယ္၊
အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးၿပီး ေၿပာၿပၾကည္႔ပါမယ္၊ တစ္ခ်ဳ႔ိကံေတြက ႏွစ္ရွည္ပင္ေတြနဲ႔ တူပါတယ္၊ စုိက္ပ်ိဳးၿပီးၿပီးခ်င္း အသီးအရြက္ကုိ စားသုံးလုိ႔မရပါဘူး၊ ႏွစ္အရွည္ၾကီး ေစာင္႔ရပါတယ္၊
တစ္ခ်ိဳ႔ကံေတြၾကေတာ႔ ႏွစ္တုိပင္ေတြနဲ႔ တူပါတယ္၊ ခုစိုက္ပ်ိဳးလုိက္တယ္၊ အခု အသီး အရြက္ကို စားလုိ႔ရတယ္၊ သုံးလုိ႔အဆင္ေၿပတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ႏွစ္ရွည္မခံပါဘူး၊ မစားရပါဘူး တစ္ခဏ ေခတၱေလးပါပဲ၊
တစ္ခ်ိဳ႔သူေတြက မေကာင္းတဲ႔ ကံေတြလုပ္တယ္၊ ၾကီးပြားတယ္၊ ေအာင္ၿမင္တယ္၊ ဒါဟာ ႏွစ္တုိပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးေနၿပီး စားေသာက္ေနတာပါ၊ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ကံ ေတြဟာ အက်ိဳးမေပးခင္သာ ခ်ိဳတယ္လို႔ ထင္ရတာပါ၊ အက်ိဳးေပးလာတဲ႔ အခ်ိန္ခါၾကေတာ႔ အခါးေတြ တသီးၾကီးနဲ႔ တစ္ဘ၀လုံး၊ တစ္သံသရာလုံး ခါးေနေတာ႔တာပါပဲ၊
ဒီေနရာမွာ ၾကဳံၾကိဳက္တုန္း အတိတ္ဘ၀က ေကာင္းကံေတြၿပဳလုပ္ခဲ႔ၿပီး ၾကီးပြား ခ်မ္းသာလာေပမယ္႔ လက္ရွိဘ၀မွာ တန္ဖုိးရွိရွိ အသုံးမခ်နိုင္လုိ႔ တစ္ဘ၀လုံး ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဘ၀ခါးသြားခဲ႔ရတဲ႔ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္၊
စာထဲမွာေတာ႔ မဟာဓနသူေဌးသားလို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္၊ စာဖတ္သူမ်ား မွတ္ရ လြယ္ကူေအာင္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားလုိ႔ မွတ္ထားလုိက္ပါ၊
အဲဒီကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားေလးဟာ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးၿဖစ္ပါတယ္၊ တစ္ဦးတည္းသား ေလးဆုိေတာ႔ မိဘေတြက ခ်စ္လြန္းလုိ႔၊ ဘာအတတ္ပညာမွ သင္မေပးပါဘူး၊ မိဘေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ကလဲ သူတုိ႔မွာ ကုေဋရွစ္ဆယ္ေတာင္ရွိတာ ဒီသားေလးတစ္သာက္မေၿပာနဲ႔ ဆယ္သက္ေတာင္ စားမကုန္ဘူးလုိ႔ အထင္ရွိထားၾကပါတယ္၊
အဲဒီလိုနဲ႔ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားေလးဟာ စားေလာက္၊ ေသာက္လုိက္၊ ကလုိက္၊ တီးလုိက္မႈတ္လုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္လာပါတယ္၊ အိမ္ေထာင္ၿပဳဖုိ႔ အရြယ္ေရာက္လာ ေတာ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မ်ိဳးရိုးတူ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးသမီးေလးနဲ႔ လက္ထပ္ေပး လုိက္ပါတယ္၊
အဲဒီသူေဌးသမီးေလးကလဲ ခ်မ္းသာေပမယ္႔ သူေဌးသားေလးလုိပါပဲ ပညာမတတ္ရွာပါဘူး၊ သူေဌးသားေလး ခ်မ္းသာတာရယ္၊ သူေဌးသမီးေလး ခ်မ္းသာ တာရယ္ေပါင္းလုိက္ေတာ႔ ကုေဋတစ္ရာ႔ေၿခာက္ဆယ္ ခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးေပါက္စေလး ၿဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က သူေဌးေတြဟာ ဘုရင္ထံကို ေန႔စဥ္အခစား၀င္ရပါတယ္၊ ကုေဋတစ္ရာ႔ ေၿခာက္ဆယ္ သူေဌးေလး နန္းေတာ္သြားတဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အရက္သမားေတြက သူေဌးေလးကို သူတုိ႔နဲ႔ အရက္ေသာက္ဖုိ႔ စည္းရုံးပါတယ္၊ အစေတာ႔ မပါလာပါဘူး၊
ေနာက္က်ေတာ႔လဲ “လူမညီ ေသနဲ႔ညိွ၊ ဆီမညီ ေရနဲ႔ညွိ ဆုိသလုိ” စည္းရုံးပါမ်ား ေတာ႔ သူေဌးေလး အရက္ေသာက္တတ္ လာပါတယ္၊ အရက္သမားေတြနဲ႔ အစေတာ႔ လမ္းေဘး အရက္ဆုိင္မွာေသာက္တာပါ၊ ေနာက္ေတာ႔ သူေဌးသားေလးဟာ အိမ္မွာ ေၿပာင္းေသာက္လာပါတယ္။ သူအရက္ေသာက္တဲ႔ေဘးမွာ ေငြေတြကိုလဲ ပုံထပ္ထားပါတယ္။ ကေခ်သည္ေတြေခၚ ကခုိင္းလုိက္ တစ္ေထာင္ဆုခ်လုိက္၊ ႏွစ္ေထာင္ဆုခ်လုိက္နဲ႔ ေငြကို ေရလုိသုံးေနပါတယ္။ အတီးမႈတ္သမားေတြကိုလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္း ဆုေတြထပ္ေလာင္း ခ်ေနပါတယ္၊
အိမ္မွာခုိင္းတဲ႔ ကၽြန္ေတြကလဲ မသိသလုိတစ္မ်ိဳး သိသလိုတစ္ဖုံနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခိုးယူၾကပါတယ္၊ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔ ပညာဗလာနတၳိ ဘာမွမရွိေတာ႔ပဲ ကုေဋတစ္ရာ႔ရွစ္ဆယ္ ခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးလင္းမယားဟာ ခြက္ဆြဲၿပီး ေတာင္းစားေနရပါေတာ႔တယ္။
တစ္ေန႔မွာ အဲဒီသူေဌးလင္မယားဟာ ေက်ာင္းနားက ရဟန္းသံဃာေတြေပးစြန္႔တဲ႔ ဆြမ္းက်န္၊ ကြမ္းက်န္ေလးေတြလာေတာင္း စားေသာက္ေနပါတယ္၊
ဒါကို ၿမင္ေတာ္မူ တဲ႔ ၿမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို ဒီလိုမိန္႔ေတာ္မူပါတယ္၊
ခ်စ္သား အာနႏၵာ ဒီသူေဌးလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည္႔လုိက္စမ္းပါ၊ တကယ္လုိ႔ ဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမအရြယ္ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးေတြ ေဇာက္ခ်လုပ္ ကိုင္ လိုက္မယ္ဆုိရင္ ဒီၿမိဳ႔မွာ ပထမတန္းစား သူေဌးၾကီး ၿဖစ္လိမ္႔မယ္၊
တကယ္လုိ႔ ေလာကီကိုစြန္႔ၿပီး သာသနာေဘာင္ကို ၀င္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ ေယာက်ာ္းၿဖစ္ သူက ရဟႏၱာၿဖစ္လိမ္႔မယ္၊ အမ်ိဳးသမီးၿဖစ္သူက အနာဂါမ္ၿဖစ္လိမ္႔မယ္၊
တကယ္လုိ႔ ဒုတိယအရြယ္မွာ အသိဥာဏ္၀င္ သံေ၀ဂေတြရၿပီး တရားအလုပ္ အားထုတ္မယ္ဆုိေသးရင္ အမ်ိဳးသားက အနာဂါမ္၊ အမ်ိဳးသမီးက သကဒါဂါမ္ၿဖစ္ႏိုင္ တယ္၊
ဒါမွမဟုတ္ တတိယအရြယ္မွာ အသိဥာဏ္၀င္ သံေ၀ဂေတြရၿပီး တရားအလုပ္ အားထုတ္မယ္ဆုိေသးရင္ အမ်ိဳးသားက သကဒါဂါမ္၊ အမ်ိဳးသမီးက ေသာတာပန္ၿဖစ္ ႏုိင္ေသးတယ္ ခ်စ္သား၊
ခုေတာ႔ အရြယ္အားလုံး လြန္ေၿမာက္ၿပီး အခ်ီးအႏွီး ကုန္ဆုံးရလို႔ ေရၿပတ္ခန္းေၿခာက္ ေနတဲ႔ကန္ၾကီးဆီကုိ ငါးေကာက္ဖုိ႔ေရာက္လာတဲ႔ ၾကိဳးၾကာအုိၾကီးလုိ ၿဖစ္ေနရၿပီး ခ်စ္သားလုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္၊
အထက္က ၿမတ္စြာဘုရားစကားေတာ္ေတြကို ၾကည္႔ၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲရမယ္ဆုိရင္ အတိတ္ကံေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလာလာ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က ပစၥဳပၸန္ၾကိဳးစား မႈမရွိပါရင္ အခ်ီးႏွီးနဲ႔ ဘ၀ဟာ ကုန္ဆုံးရမွာပါ၊
လူတုိင္းက ကံမေကာင္းဘူး ကံမေကာင္းဘူးဆုိၿပီး ၿငီးဆုိေနခ်င္ၾကပါတယ္၊ အတိတ္ ကံမေကာင္းတာလား ပစၥဳပၸန္ကံညံေနတာလား ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္တတ္ဖို႔ လုိမယ္ထင္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ႔ ကံမေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က အလုပ္ မေကာင္းလုိ႔ ကံမေကာင္းၿဖစ္ေနတာပါ၊ အလုပ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမွာပါ
ကံေကာင္းတယ္ဆုိတုိင္းလဲ ကံကိုယုံၿပီး ဆူးပုံေပၚတက္နင္းဖို႔ မၿဖစ္ေသးပါဘူး အသက္ကို ဥာဏ္နဲ႔ေစာင္႔ေရွာက္ရသလို ဥစၥာပစၥည္းေတြကိုလဲပဲ ကံနဲ႔ ေစာင္႔ေရွာင္႔ရ မွာပါ၊
ဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္သူမ်ားကို အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ႔ အတိတ္ကံဆုိတာ ကုိယ္က မၿမင္ႏိုင္တဲ႔ အရာတစ္ခုပါ ပစၥဳပၸန္လက္ရွိမွာသာ ကိုယ္ဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေၿပာတယ္၊ ဘာၾကံတယ္ဆုိတာ သိႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ္ေန႔စဥ္လုပ္ေနတာေတြ၊ ေၿပာေနတာေတြ၊ ၾကံေနတာေတြဟာ ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္ရမယ္႔ ကံေတြပါပဲ၊
တကယ္ကံေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ႔ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္ေၿပာေနတာေတြ၊ လုပ္ေနတာေတြ၊ ၾကံေနတာေတြဟာ အေကာင္းဘက္ကို ဦး တည္ေပးလုိက္ပါလုိ႔ တိုက္တြန္းစကား ဆုိလုိက္ပါရေစ စာဖတ္သူ ။ ။
ေရႊမန္းသား
http://mingalargarden.blogspot.in/
Friday, 6 September 2013
Subscribe to:
Posts (Atom)