(၁)
“သား၊ သားေရ၊ သားေလးေရ၊ သား၊ သားေရ၊ သားေလးေရ”
အသံတစ္သံသည္
မိမိေနာက္အရပ္ဆီက လာေနသည္။ သားေပ်ာက္ရွာေနတဲ႔ မိခင္တစ္ေယာက္လား၊ သားရူး၊
ရူးေနတဲ႔ အရူးမတစ္ေယာက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမွားေခၚတာမ်ားလား မသဲကြဲ၊
မိမိကိုယ္လူမွားဖု႔ိကလဲ အေၾကာင္းမရွိေလာက္၊
မိမိသည္သကၤန္းကို
ရုံထားလွ်က္ သပိတ္တစ္လုံး ပိုက္ထားကာ ဆြမ္းခံၾကြေနတာပဲေလ၊
ပ်ံလြင္႔ထြက္သြားေသာ သမာဓိကုိ ၿပန္လည္စုစည္းကာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းဘက္ရွိရာသုိ႔
ဦးတည္လုိက္သည္၊
“ဘုတ္၊ ဘုတ္၊ ဘုတ္”
သားဆုိေသာ
အသံရပ္သြားၿပီး ေၿပးလုိက္လာေသာာ အသံေတြ ဆက္တုိက္ ၾကားေနရၿပန္သည္၊ မိမိသည္
ခပ္မွန္မွန္ပင္ ေၿခလွမ္း လွမ္းလွ်က္၊ သမာဓိမပ်က္ မွတ္လက္စ ကမၼ႒ာန္ကုိ
ဆက္မွတ္ေနလိုက္သည္၊ “ဘုတ္၊ ဘုတ္း ဘုတ္” ဆုိေသာ အသံေတြေပ်ာက္ကြယ္သြား၏၊
အေၿပးလုိက္လာေသာ ေၿခလွမ္းပိုင္ရွင္သည္ မိမိေရွ႔တည္႔တည္႔တြင္
ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ ထင္သည္၊
ခ်ထားေသာ မ်က္လႊာကို အသာေမာ႔
ၾကည္႔လုိက္သည္။ ထင္သည္႔အတုိင္းပင္ အရိပ္တစ္ခုသည္ မိမိေရွ႕မွာ ၿဖာက်ေနသည္၊
လူတစ္ေယာက္၏အရိပ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မိမိရဲ႕ မယ္ေတာ္ၾကီးပါလား၊
လားလား၊ လားလား။
အေမသည္ ၀တ္ထာားသည္႔ အဆင္နဲ႔ အသြင္ၿပင္သည္ မလုိက္ဖက္၊ အေမ၀တ္ဆင္ ထားေသာ ဘိကၡဴနီသကၤန္းေရာင္အၿပင္အဆင္နဲ႔
၊
အေမ႔အသြင္ၿပင္ကဘယ္လုိမွ မလုိက္ဖက္၊ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြက
ၿမင္လုိ႔မေကာင္း၊ ၾကည္႔လုိ႔ အဆင္မေၿပ၊ ရင္ဘတ္ဆီမွာလဲ ႏို႔ရည္ေတြေပပြေနေသာ
အေမ႔အက်ီၤ၊ အရာအားလုုံးသည္ မသတီစရာ အသြင္းကိုေဖာ္လွ်က္။ အေမဘာေတြကို
ဒီေလာက္ ေတာင္လြမ္းေဆြး ငိုေၾကြးေနပါလိမ္႔၊
အေမသည္ ေမြးကင္းစ
လူမမယ္ကေလးငယ္ဘ၀ကစၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး ခြဲခြာ ကြဲကြာေနေသာ မိမိအား
ရွာေနတာပါလား၊ သားငတ္ေနတဲ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ ေနပါေရာလား၊
ရခဲလွစြာေသာ
သာသနာ႔ေဘာင္ၾကီးထဲ ၀င္ထားၿပီး အေမသည္ အၿမိဳက္တရား၊ သုခခ်မ္းသာကို
စိတ္လြတ္ကိုလြတ္မရွာသာ ၿဖစ္ေနပါေရာလား၊ အေမသည္ ေဟာဒီ ၿမတ္စြာ
ဘုရားသာသနာေတာ္ၾကီးထဲကို လြယ္လြယ္ကူကူ ၀င္ေရာက္လာရသူ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ
ေမ႔တာၿဖစ္ေမလိမ္႔မည္၊
(၂)
အေမဘ၀သည္ၾကမ္းတမ္းလွသည္၊
ခက္ခက္ခဲခဲရုန္းကန္ ခဲ႔ရသည္၊ အေမ႔ဘ၀ ၾကမ္း တမ္းလွသည္ဟု ေၿပာဆုိရၿခင္းမွာ
လူေဘာင္ကို ခြါေရွာင္ၿပီး ရဟန္းမေဘာင္ကို ကူးေၿပာင္း၀င္ေရာက္ဖုိ႔ ခက္ခဲၿပီး
ၾကမ္းတမ္း သည္ကို ဆုိလုိခ်င္တာပါ၊
အေမဘ၀သည္ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ၿပည္႔ႏွက္ၿပီး မပူမပင္မေၾကာင္႔မၾက မေတာင္႔ မရေနထုိင္ရေသာ ဘ၀ၿဖစ္သည္၊
တစ္ဦးတည္းေသာ
သူေဌးသမီးေလးလဲ ၿဖစ္သည္႔ အတြက္ အေမမိဘေတြက အေမကို အရိပ္ရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔
ေနလာခဲ႔သည္၊ ေၿခေမႊး မီးမေလာင္၊ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ေတြနဲ႔
ၾကီးၿပင္းေစခဲ႔ သည္၊
အေမ႔ဘ၀သည္ လက္ညွဳိးညႊန္ရာေရၿဖစ္ၿပီး လုိတုိင္းရ၊ တတုိင္းၿပည္႔ေနေသာ ဘ၀တစ္ခုပါေပ၊
ဒါေပမယ္႔
အေမသည္ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေနရေသာ ဘ၀ကိုမေပ်ာ္ရွာ၊ အေဖာ္ မရွာပဲ
ရဟန္းမၿပဳခ်င္ေနေသာ စိတ္ကသာ အားၾကီးေနသည္၊ လူကသာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြၾကား
ေၿပးလႊားေနၿငားေပမယ္႔ အေမ႔စိတ္အစဥ္က သာ၀တၳိေက်ာင္းေတာ္သုိ႔သာ ေရာက္
ေရာက္ေနတတ္သည္၊ တစ္သက္တာပတ္လုံး ရဟန္းမၾကီး အၿဖစ္ခံယူၿပီး တရားေတြ
အားထုတ္ခ်င္လွသည္။
အခြင္႔ၾကဳံတုိင္း
သာသနာ႔ေဘာင္၀င္ဖုိ႔ မိဘေတြကို ခြင္႔ေတာင္းၾကည္႔သည္၊ ခြင္႔မၿပဳၾက၊ ခဏခဏ
ပူဆာသည္။ မိဘေတြက သာသနာ႔ေဘာင္ကို မပို႔ခ်င္ၾက၊ ဒီလို နဲ႔
အခ်ိန္ေတြသာၾကာလာသည္။ အေမသည္ ဆုေတာင္းမၿပည္႔ရွာ၊
အသက္အရြယ္ကလဲ
အိမ္ေထာင္ၿပဳခ်ိန္ေရာက္သည္၊ အိမ္ေထာင္သားေမြးအလုပ္ကို မလုပ္လုိ၊
စိတ္မ၀င္စား၊ အခ်စ္ဆုိတာ မသိ၊ နားမလည္၊ သာသနာအလုပ္သာ ေဇာ ကပ္ေနသည္၊
ဘယ္လုိပဲသာသနာအလုပ္ကို ေဇာကပ္ကပ္၊ အေမသည္ မိဘေတြရဲ႕ စီမံမႈကို
လွ်စ္လ်ဴရႈလုိ႔ မၿဖစ္ေပ၊
အေမ႔မိဘေတြက တစ္ဦးတည္းေသာ အေမ႔ကို ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ေအးရေအာင္ ဇာတ္တူ၊ အမ်ိဳးတူ၊ သူေဌးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလို္က္ၾကသည္၊
စိတ္မပါေပမယ္႔၊ အေမသည္ လိပ္ၿပာသန္႔ေစရန္ မယား၀တ္တရားေတြေက်ပြန္သည္၊
လင္ေယာက်ာ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားသည္၊ မိန္းမေကာင္း မိန္းမၿမတ္ပီသရ ၿပန္သည္၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ တစ္ၿဖစ္လဲ အေမဘ၀ကၾကမ္းတမ္းလွသည္။
(၃)
ဒီလိုန႔ဲ
တစ္ေန႔တြင္ အေမတုိ႔ေနတဲ႔ သာ၀တၳိၿမိဳ႔တြင္ နကၡတ္သဘင္ပြဲၾကီး ဆင္ႏြဲေလ သည္္၊
ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြက သူထက္ငါ အလွေတြဆင္ၾကသည္။ အိမ္ေတြေရွ႔တြင္ လဲ
အလွေတြဆင္ၾက၊ လူကိုယ္တုိင္လဲ သူ႔ထက္ငါလွေအာင္၊ ပေအာင္ လိမ္းၾကခ်ယ္ၾကနဲ႔
သာ၀တၳိတစ္ ၿမိဳ႔လုံးသည္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတမွ် လွခ်င္တုိင္းလွ ၊ ပခ်င္တိုင္းပေန
သည္၊
သူမ်ားေတြ အလွေတြဆင္၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ေနေပမယ္႔ ေလာကီကို
ၿငိးေငြ႔ေနေသာ အေမသည္ ဘာမွ်အလွမဆင္၊ ဘယ္လုိမွမၿပဳၿပင္ ပင္ကိုအတိုင္းပင္
၀တ္စားဆင္ယင္ေနသည္၊ မႈံနံ႔သာလဲ မခ်ယ္၊ ဘီးလဲမပတ္၊ တစ္ပတ္လွ်ိဳထုံးလွ်က္ပင္
အေမ႔ၿဖစ္အင္ကိုၾကည္႔ၿပီး အေမ႔အမ်ိဳးသားေယာက်္ားက
“ရွင္မရယ္ နကၡတ္သဘင္ပြဲေတာ္ၾကီး က်င္းပေနတာကြာ၊ သူမ်ားေတြ ဖီးၾက၊ လိမ္းၾက၊ ၿပင္ၾကဆင္ၾကနဲ႔ မင္းက ဘာလုိ႔မၿပင္တာလဲ”
“ေမာင္ေမာင္ရယ္ (၃၂) ေကာ႒ာသၾကီးကို အလွဆင္ေတာ႔ေရာ ဘာထူးလာမွာမုိ႔လဲ”
အေမ႔အမ်ိဳးသားက အေမ႔စကားထူးထူး ဆန္းဆန္းေတြၾကားရေတာ႔
“အဲဒီလုိ ဆုိကြာ မင္းက အိမ္ေထာင္မၿပဳသင္႔ဘူး၊ ရဟန္းမလုပ္သင္႔တယ္”
“ေမာင္ေမာင္ ခြင္႔ၿပဳမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မေလ ရဟန္းမလုပ္ခ်င္ပါတယ္”
“ရွင္မလုပ္တာ ေကာင္းတဲ႔ အလုပ္ပဲ ေမာင္ေမာင္ ခြင္႔ၿပဳရမွာေပါ႔ ရွင္မရယ္”
အဲဒိအခ်ိန္ကစ
အေမ႔ဘ၀သည္၊ အေၿပာင္းအလဲေတြနဲ႔ ၾကဳံေတြ႔လာရၿပန္သည္၊ အေမ႔အမ်ိဳးသားက အေမ႔ကုိ
ရဟန္းမလုပ္ဖုိ႔ သာ၀တၳိေက်ာင္းေတာ္ကို ပရိသတ္ေတြ၊ အတီးအမႈတ္ၿခံရံၿပီး
ပို႔ေပးလုိက္သည္၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ေခါင္းေဆာင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ ရဟန္းမပရိတ္သတ္မွာ
အေမရဟန္းမေဘာင္၀င္လုိက္သည္၊
(၄)
ရဟန္းမေဘာင္
၀င္ေရာက္လုိက္ေသာ အေမသည္၊ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာၿပီးဟု ထင္ေနသည္၊
သုိ႔ေသာ္မေအးၿငိမ္းႏိုင္ရွာပါ၊ ဘယ္အခ်ိန္က ရလာမွန္း မသိလုိက္
ေသာကိုယ္၀န္လြယ္ထားမႈ အာေ၀နိက ဒုကၡသည္။ အေမ႔အား စတင္ ရန္ရွာေလၿပီ၊
ရဟန္းမၿဖစ္ၿပီိး
ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ၿဖစ္ေနေသာ အေမ႔အား ပတ္၀န္း က်င္က
နာေခါင္းရႈတ္ၾကေလသည္၊ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နား မၾကားတၾကား
ကဲ႔ရဲ႔စကားဆုိေလၿပီ၊ နားမဆန္႔ေအာင္ ၿဖစ္လာေသာ အေမ႔ ၿပႆနာ အစိုင္အခဲသည္၊
ေခါင္းေဆာင္ၾကီး အရွင္ေဒ၀ဒတ္ထံေရာက္ေလၿပီ၊
အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္
ေခါင္းေဆာင္ မပီသ၊ တာ၀န္မယူ၊ ဘာမွေၿဖရွင္းမေပး၊ အေမ႔ကိုယ္က်င္႔သီလေတြ
ခ်ိနဲ႔ရေတာ႔မည္၊ ေနာက္ဆုံး သုံးေလာကထြဋ္တင္ ရွင္ ေတာ္ၿမတ္ဘုရားထံတြင္
အယူခံ၀င္ရေလၿပီ၊ ရွင္ေတာ္ၿမတ္ဘုရားက ၀ိနည္းစည္း ကမ္း အရမ္းကၽြမ္းက်င္ေသာ
အရွင္ဥပါလိအား တရားသူၾကီး အရာထားကာ အေမ႔အမႈကို ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ခ် ခိုင္းေလသည္၊
အနာထိပိဏ္သူေဌးၾကီး၊
စူဠအနာထ ပိဏ္သူေဌးၾကီး၊ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး ၀ိသာခါတုိ႔ကလဲ အေမ႔အခက္အခဲကို
မ်က္ႏွာ မလႊဲပဲ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အေမသည္ သီလၿဖူစင္ေၾကာင္း၊
ယခုကိုယ္၀န္သည္ လူဘ၀က ရခဲ႔တာၿဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းဆုံၿဖတ္
ခ်က္ခ်ႏိုင္ၾကေလၿပီ၊ အဲဒီေတာ႔မွ၊
အေမလဲ
လူဘုံအလည္တင္႔တည္သြားသည္။ ရဟန္းမပရိတ္သက္၊ ရဟန္းပရိတ္ သက္အလယ္တြင္
၀င္ဆန္႔ၿပန္သည္၊ ရဟန္းမအၿဖစ္နဲ႔ အေမသည္ ကိုယ္၀န္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ
ေမြးဖြားရသည္၊ တရားအားထုတ္ဖုိ႔၊ တရားနာယူဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ ပ်က္ကြက္ရသည္၊
သားအတြက္ ရတက္ၿဖာၿပီး တရားကို မဖက္ႏိုင္ရွာ၊
တစ္ေန႔တြင္
ပေသဒနီေကာသလ မင္းၾတားၾကီး ေက်ာင္းေတာ္အလာတြင္ ရဟန္းမေတြေက်ာင္းဘက္မွ
ကေလးငိုသံၾကားမိသည္၊ ဘာေၾကာင္႔ ရဟန္းမေတြ ေက်ာင္းေပၚက ကေလးငုိသံၾကားရသလဲ
စုံစမ္းေတာ႔ အေၾကာင္းစုံသိသြားေသာ မင္းၾတားသည္း အေမ႔ဆီမွ မိမိကို
ေတာင္းယူကာ နန္ေတာ္ေခၚကာေမြးစားထား လိုက္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစကာ အေမနဲ႔
မိမိသည္ ကြဲကြာ ခြဲခြါေနလာခဲ႔သည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တင္းတင္းၿပည္႔ခဲ႔ၿပီ၊
အခု ၿပန္ေတြ႔ေတာ႔ အေမသည္ ဘာတရားထူးမွမရေသး၊ သားေဇာနဲ႔ ဒုကၡေရယဥ္ေၾကာ၀ယ္ ေၿမာေနတုန္းပင္၊
မိမိမွာ
နန္းေတာ္မွာၾကီၿပင္းေပမယ္႔ အေမ႔သားမွန္းသိၿပီးကတည္းက အေမ႔ကို အားက်ကာ
သာသနာေဘာင္ကို ၀င္ခဲ႔သည္၊ အေမ႔ကို အတုယူကာ တရားထူးေတြ ရေအာင္
အားထုတ္ခဲ႔သည္၊ အခု တရားထူးေတြလဲရေနၿပီ၊ သားၿဖစ္တဲ႔ မိမိသည္ပင္
တရားထူးတရားၿမတ္ေတြရေနေသးပါလွ်င္ အေမသည္ အဘယ္ေၾကာင္႔ တရားထူး
တရားၿမတ္ေတြကုိ မရႏိုင္ရမလဲ ၊
ေစ႔ေစ႔ေတြးလုိက္ေတာ႔ အေမသည္
မိမိအား အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး ကြဲကြဲေနေသာ ဆင္းရဲေ၀ဒနာကို ခံစားေနရၿပီး ၊
တရားမရွာႏိုင္ပဲ သားရွာကာ မႈိင္ေငးေနလုိ႔ ၿဖစ္မည္ဆုိတာကို သိလိုက္ၿပီ
ဒါေၾကာင္႔
“အေမ႔ကုိ ႏုနု ညံ႔ည႔ံ စကားလုံးေတြနဲ႔ ခြန္းတုန္႔ၿပန္ဖုိ႔ သင္႔ၿပီး၊”
“အေမ႔”လုိ႔ ၿပန္လည္ကာ ထူးလုိက္လွ်င္ အေမသည္ သံေယာဇဥ္ေရယာဥ္ေၾကာမွာ
ေမ်ာၿပန္ရဦးမည္၊ မိမိသည္ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း
ခ်လုိက္သည္၊
“ ရဟန္းမၾကီး ဘယ္လိုအခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
သြားလာလွည္႔လည္ေနတာလဲ၊ ေလာကီကို စက္ဆုပ္ၿပီး ရဟန္းမေဘာင္၀င္လာတာမွ
ဟုတ္ရဲ႔လား၊ ရဟန္းမေဘာင္၀င္လာၿပီး သားဆုိတဲ႔ ခ်စ္ၿခင္းတရားကိုေတာင္ တိကနဲ႔
ၿပတ္သြားေအာင္မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား”
စကားလုံးေတြၾကမ္းတမ္းသြားမွန္းသိလိုက္သည္၊
သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ အေမ႔ကို တရားရေစဖုိ႔ နည္းလမ္းသည္ ဒီနည္းလမ္းက
အေကာင္းဆုံးၿဖစ္လိမ္႔မည္၊ အေမ႔ကို အမွန္ကို ေရာက္ေစဖုိ႔က ဒီနည္းလမ္းက
ေၿဖာင္းအတန္းဆုံးၿဖစ္လိမ္႔မည္။
အေမသည္ ခ်ာကနဲ႔လည္႔ထြက္သြားသည္၊
“ငါကေတာ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံး လုံးေတြ႔ခ်င္ လုိ႔လုိက္ရွာေနရာ၊ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း
ေဆာက္နဲ႔ ထြင္းဆိုသလုိပါပဲလား” “ ဒင္းလုိ သားကိုေမြးဖြားရတာ အေမ ၀မ္းနာတာ
အဖတ္တယ္” လုိ႔ အေမေတြးခ်င္ ေတြးေနမွာပါ၊ ခြင္႔လႊတ္ပါအေမ၊ အေမ႔ကို
ခ်န္ထားခဲ႔ၿပီး မိမိသည္ ေဇ၀န္ေက်ာင္း ဘက္ကို ေၿခဦးလွည္႔လိုက္သည္၊
(၅)
ညေနခ်မ္းတြင္
အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိမ္းလမ္းရႊင္ၿမေသာ သတင္းစကားကို ၾကားရေလၿပီ၊
အေမရဟႏၱာမၾကီး ၿဖစ္သြားၿပီတဲ႔၊ အေမသည္ သားဆုိေသာ သံေယာဇဥ္သာမက
သံေယာဇဥ္အားလုံးကို ၿဖတ္ႏိုင္သြားၿပီတဲ႔၊ သားတာ၀န္ေက်ပါ တယ္ေနာ္ အေမ၊
ညေနခ်မ္းသည္ လေရာင္ၿခမ္းနဲ႔ လွပလုိ႔ေနသည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ပၚမွာ
အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿမတ္္စြာဘုရားေရႊႏႈတ္ေတာ္မွ
“အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ= မိမိကုိယ္သာ ကိုယ္ကြယ္ရာ” အစၿဖာေသာ ေဒသနာေတာ္သည္လဲ ပဲ႔တင္ထပ္ေနေလၿပီ။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အေမေက်နပ္မွာပါေလ ။ ။
(သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္တဲ႔ အေမ႔အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ။ ။)
ေရႊမန္းသား အရွင္အကုၤရ
က်မ္ကုိး၊
နိေၿဂာဓမိဂဇာတက၊ ပါဠိ၊ အ႒ကတာ၊
ကုမာရကႆပကမာတုေထရီ ၀တၳဳ၊ ဓမၼပဒ ႒(၂)
ကုမာရကႆပမာတုေထရီဂါထာ
