****************************
ကၽြိ ကၽြိ ကၽြီ------------
စီ၀ပူရီ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ မိမိေရွ႕တြင္ ဆုိင္ကယ္တစ္စင္း ထုိးရပ္လာသည္၊ ဆိုင္ကယ္ေပၚကလူသည္ အရပ္ပုၿပတ္ၿပတ္ ၊ အသားမဲမဲ၊ မ်က္ႏွာတြင္ ေက်ာ္ေပါက္မာတုိ႔ ခပ္ၾကဲၾကဲ၊
ထုိသူက မိမိကို ေၿခဆုံးေခါင္းဆုံးေသခ်ာၾကည့္သည္၊ မိမိ၀တ္ထားေသာ သကၤန္းကို ေတြကို ၾကည့္ၿပီး “ ၿမန္မာလား၊ ၿမန္မာလား”
သူႏႈတ္မွ တစ္လုံးခ်င္း ထြက္ၾကလာေသာ စကားေတြႏွင္႔ အတူ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေယာင္ သန္းလွ်က္၊
“အင္း ဟုတ္ပါတယ္ က်ဳပ္က ၿမန္မာပါ၊”
“ဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္ ၿမန္မာေတြကို သိပါတယ္၊”
“ခင္မ်ား အခုဘယ္က ၿပန္လာတာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ႏြားႏို႔ပို႔ၿပီး ၿပန္လာတာေလ”
“ကၽြန္ေတာ္က ေဟာစပီတယ္နားမွာ အာေရာဂ်နာမည္နဲ႔ ႏြားႏို႔ဆုိင္ဖြင္႔ထားတယ္”
“ခင္မ်ား အားတဲ႔ အခါ အလည္လာပါ၊ ဦးစု ဆုိ ခနခနအလည္လာတယ္၊”
သူေၿပာေသာ ဦးစုဆုိတာ မိမိတုိ႔ ၿမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္ေတြထဲက တစ္ပါးဆုိတာ သိလိုက္သည္၊ စီ၀ပူရီရြာက ၿမန္မာၿပန္ တမီးလ္ၾကီး ဦးခ်ိီရန္ဘရန္နဲ႔ ေတြ႔တုန္းကလဲ ဒီလုိပင္ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ စကားေတြ စပ္မိ ဆုံမိ ၾကဳံမိၾကရာက ခင္မင္ရင္းနွီးသြားၾကရသည္။
အခုတစ္ဖန္ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္ တမီးလ္ၿပည္သားတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႔ရၿပန္သည္၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ရင္း
“ခင္မ်ား လၻက္ရည္ေသာက္ပါလား ကၽြန္ေတာ္တုိက္ပါမယ္။”
“ေနပါေစ ရပါတယ္၊”
“မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိက္ပါရေစ”
“ဟုတ္ၿပီေလ ဒီလုိဆုိလဲ ေသာက္ပါမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီနားက ဆုိင္ေတြက မေကာင္းဘူးဗ်၊
ဟုိေရွ႔နားက လမ္းဆုံက ဆုိင္က ေကာင္းတယ္ အဲဒီ သြားရေအာင္၊”
“ဒါဆုိလာေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ပါ”
ဒီလုိနဲ႔ အသားမဲမဲ ေစတနာၿဖဴၿဖဴ တမီးလ္ၿပည္သားၾကီး ေခၚေဆာင္ရာလုိက္ရင္း လၻက္ရည္ တစ္ခြက္ေသာက္ၿဖစ္သြားသည္၊
“ကၽြန္ေတာ္က ( ၁၉၄၉) ႏွစ္ေလာက္က ၿပန္မာၿပည္က ၿပန္လာတာ၊ အခု ဒီမွာ ႏြားႏုိ႔ေရာင္းတဲ႔ ဆုိင္ေလးဖြင္႔ထားတယ္။ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသြားၿပီ၊”
လၻက္ရည္ဆုိင္တြင္ လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ႔ တမီးလ္ ဟိႏၵဴကုလားၾကီးကိုလဲ ၿမန္မာၿပည္က ၿပန္လာတဲ႔ အေၾကာင္း အခုမွ ၿမန္မာၿပည္ကလူေတြနဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတဲ႔ အေၾကာင္း စကားလုံးေတြ ေဖာင္စီၿပေနေသးသည္၊
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီညေနမွာ ေသာက္ၿဖစ္တဲ႔ လၻက္ရည္သည္ ေန႔တုိင္းထက္ ခ်ိဳၿမေနသည္ ထင္မိသည္။ ။
( အသားမဲေပမယ့္ ေစတနာၿဖဴတဲ႔ တမီးလ္ၿပည္သူ လူၾကီး တစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္မရလုိ႔ ဓာတ္ပုံမရုိက္ၿဖစ္ခဲ႔တာမုိ႔ ပုံမၿပႏိုင္ေတာ့ပါ၊ )
***********************
ေရႊမန္းသား
သူႏႈတ္မွ တစ္လုံးခ်င္း ထြက္ၾကလာေသာ စကားေတြႏွင္႔ အတူ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေယာင္ သန္းလွ်က္၊
“အင္း ဟုတ္ပါတယ္ က်ဳပ္က ၿမန္မာပါ၊”
“ဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္ ၿမန္မာေတြကို သိပါတယ္၊”
“ခင္မ်ား အခုဘယ္က ၿပန္လာတာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ႏြားႏို႔ပို႔ၿပီး ၿပန္လာတာေလ”
“ကၽြန္ေတာ္က ေဟာစပီတယ္နားမွာ အာေရာဂ်နာမည္နဲ႔ ႏြားႏို႔ဆုိင္ဖြင္႔ထားတယ္”
“ခင္မ်ား အားတဲ႔ အခါ အလည္လာပါ၊ ဦးစု ဆုိ ခနခနအလည္လာတယ္၊”
သူေၿပာေသာ ဦးစုဆုိတာ မိမိတုိ႔ ၿမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္ေတြထဲက တစ္ပါးဆုိတာ သိလိုက္သည္၊ စီ၀ပူရီရြာက ၿမန္မာၿပန္ တမီးလ္ၾကီး ဦးခ်ိီရန္ဘရန္နဲ႔ ေတြ႔တုန္းကလဲ ဒီလုိပင္ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ စကားေတြ စပ္မိ ဆုံမိ ၾကဳံမိၾကရာက ခင္မင္ရင္းနွီးသြားၾကရသည္။
အခုတစ္ဖန္ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္ တမီးလ္ၿပည္သားတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႔ရၿပန္သည္၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ရင္း
“ခင္မ်ား လၻက္ရည္ေသာက္ပါလား ကၽြန္ေတာ္တုိက္ပါမယ္။”
“ေနပါေစ ရပါတယ္၊”
“မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိက္ပါရေစ”
“ဟုတ္ၿပီေလ ဒီလုိဆုိလဲ ေသာက္ပါမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီနားက ဆုိင္ေတြက မေကာင္းဘူးဗ်၊
ဟုိေရွ႔နားက လမ္းဆုံက ဆုိင္က ေကာင္းတယ္ အဲဒီ သြားရေအာင္၊”
“ဒါဆုိလာေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ပါ”
ဒီလုိနဲ႔ အသားမဲမဲ ေစတနာၿဖဴၿဖဴ တမီးလ္ၿပည္သားၾကီး ေခၚေဆာင္ရာလုိက္ရင္း လၻက္ရည္ တစ္ခြက္ေသာက္ၿဖစ္သြားသည္၊
“ကၽြန္ေတာ္က ( ၁၉၄၉) ႏွစ္ေလာက္က ၿပန္မာၿပည္က ၿပန္လာတာ၊ အခု ဒီမွာ ႏြားႏုိ႔ေရာင္းတဲ႔ ဆုိင္ေလးဖြင္႔ထားတယ္။ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသြားၿပီ၊”
လၻက္ရည္ဆုိင္တြင္ လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ႔ တမီးလ္ ဟိႏၵဴကုလားၾကီးကိုလဲ ၿမန္မာၿပည္က ၿပန္လာတဲ႔ အေၾကာင္း အခုမွ ၿမန္မာၿပည္ကလူေတြနဲ႔ ၿပန္ေတြ႔ရတဲ႔ အေၾကာင္း စကားလုံးေတြ ေဖာင္စီၿပေနေသးသည္၊
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီညေနမွာ ေသာက္ၿဖစ္တဲ႔ လၻက္ရည္သည္ ေန႔တုိင္းထက္ ခ်ိဳၿမေနသည္ ထင္မိသည္။ ။
( အသားမဲေပမယ့္ ေစတနာၿဖဴတဲ႔ တမီးလ္ၿပည္သူ လူၾကီး တစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္မရလုိ႔ ဓာတ္ပုံမရုိက္ၿဖစ္ခဲ႔တာမုိ႔ ပုံမၿပႏိုင္ေတာ့ပါ၊ )
***********************
ေရႊမန္းသား
