ခ်င္းေတာင္တန္းတစ္ခုလုံး မုိးေၾကာင္႔ မႈိင္းမႈိင္း မႈံေနသည္၊ ေတာင္ယာခုတ္သြားတဲ႔ ခ်င္းသူခ်င္းသားတုိ႔ သည္ပင္ ခုိက္ခိုက္တုန္လုိ႔ထင္သည္ ကိုယ္စိကုိယ္စီ မီဖိုေရွ႕မွာ အၾကမ္းအုိး ကိုယ္စီနဲ႔ မီးဖုိေလးေတြေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနၾကသည္၊ တစ္ရြာလုံး တိတ္ဆိတ္လုိ႔္၊
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ အိမ္ေၿခႏွစ္ဆယ္မွ်သာရွိေသာ ရြာေလးထဲသုိ႔ သာသနာၿပဳကုိယ္ေတာ္တစ္ပါး ရြာဦးကေန ရြာလယ္လမ္းအတုိင္း ၀င္လာေနသည္၊ “ေ၀ါင္း ေ၀ါင္း” ေခြးေဟာင္သံတုိ႔က အဆက္မၿပတ္ၾကားေနရသည္၊ မုိးကလဲ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒုိင္းဒုိင္းၾကဲေနသည္၊ ေတာင္က်ေရေတြက ဒလေဟာစီးလွ်က္ ရြာလည္လမ္းက ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြက ေရစီးတြင္ ေမ်ာပါေနၾကသည္၊ သာသနာၿပဳကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ေရစီးရာကို မပါေအာင္ ကိုယ္ကို ၿပန္ၿပန္မတ္ေနရတာ အလုပ္တစ္ခု ၿဖစ္ေနသည္၊ လက္ကိုယ္စီတြင္ အထုတ္ကိုယ္စီက ၀ဲယာတြဲခိုလွ်က္ တစ္ဖက္က အက်ၤီအေဟာင္းေတြ ခ်င္းေတာင္တန္းက ကေလးေတြအတြက္ၿဖစ္သည္၊ တစ္ဖက္က ခ်င္းေတာင္ေပၚတြင္ ရွားပါးေသာ ရိကၡာပစၥည္းမ်ား၊
မိုးမဲမဲေအာက္တြင္ ခရီးက သြားရတာ ထင္တုိင္း မတြင္ ေဘးဘီကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ့ အိမ္တုိင္းက မွီးမွိတ္တုတ္ေလးေတြေအာက္တြင္ ၿငိမ္ေနသည္၊ သူနဲ႔အသိအကၽြမ္းက ဒီရြာတြင္ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ ၊ ဒီရြာက ဗုဒၶဘာသာလူဦးေရထက္
ခရစ္ယာန္လူဦးေရက ပိုမ်ားေနၿခင္းက သူ႔အတြက္ နားခုိဖိုခက္ခဲေနၿပန္ သည္၊
ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ မုိးသံညံညံတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္-
“အရွင္ ဘုရား ၊ အရွင္ဘုရား”
“ဟ အသံက ဗမာသံပီသလွခ်ည္းလားဟ ဒီရြာမွာ ငါ႔ကို သိတဲ႔သူလဲ မရွိပါဘူး” သူအေတြး မဆုံးခင္ အရွင္ဘုရားလုိ႔ ေခၚတဲ႔ အသံရွင္က ေရွ႕တြင္ ဘြားကနဲ႔ ေရာက္လာသည္ ၊ လက္ထဲတြင္ ထီးအလြတ္ တစ္ေခ်ာင္းပါ ပါလာသည္၊
“အရွင္ဘုရား တပည္႔ေတာ္တုိ႔ အိမ္ထဲကုိ မုိးခုိဖို႔ ၾကြပါဘုရား၊”
“အင္းေတာ္ေသးရဲ႕ မုိးရြာၾကီးထဲ ကယ္မယ့္သူ ဒကာေပၚလာလုိ႔၊” ေတာင္သုံးလုံးကို ေက်ာ္ရင္း သူတာ၀န္က်ရာ ခ်င္းရြာေလးဆီအၿပန္ မုိးနဲ႔ ပက္ပင္းအတုိးမွာ ဒီတစ္ခါ အလူအလဲခံလုိက္ရၿခင္းက ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသည္၊ လက္ထဲက အထုတ္ေတြက မုိးနဲ႔ဆုိေတာ့ ပိုေလးလံေနသည္၊
“အရွင္ဘုရား ေႏြးသြားေအာင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ဘုန္းေပးဦး ဘုရား”
“ဟုတ္ပါၿပီ ဒကာ၊ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး ဒကာက ခ်င္းလူမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး”
“တင္ပါး ၊ တပည့္ေတာ္က ဗမာလူမ်ိဳးပါ ၊ အရွင္ဘုရားလုိပါပဲ မႏၱေလး( န. ပ.သ) တကၠသုိလ္ကေန ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ဒီေဒသမွာ တာ၀န္က်ရင္း ဒီမွာ သူၾကီးသၼီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနတာ ဘုရား၊”
ဒကာက စကားေၿပာရင္း ေမာသြားဟန္နဲ႔ အၾကမ္းပုဂံကို ဂြက္ခနဲ႔ တစ္ငုံေသာက္လုိက္ၿပီး သူစကား ကုိ ဆက္သည္၊ “ တပည့္ေတာ္ဘြဲ႕က ၀ိလာသာလကၤာရပါဘုရား ၊ အခုလူနာမည္ကေတာ့ ေမာင္၀င္းရွိန္ပါ”
ဒါထက္ အရွင္ဘုရားကို ၾကဳံတုန္းေလွ်ာက္လုိက္ဦးမယ္ ဘုရား၊နားနဲ႔ မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာေတာ္မူပါ၊
“ဟ ဘာမ်ားလဲ မသိဘူး၊ သူစိတ္ထဲ ေတြးေတြးဆဆၿဖစ္လုိ႔”
“ဒီလုိပါ ဘုရား မေန႔ညက တပည့္ေတာ္ ေဟာဒီ ေရရီယုိ အစုတ္ေလးနဲ႔ မန္ခ်က္နဲ႔ အာစင္နယ္ပြဲ နားေထာင္တယ္ဘုရား အဲဒါ မန္ခ်က္ႏိုင္သြားတယ္ ဘုရား”
“ဟာ ဒကာကလဲဗ်ာ ဘာမ်ားလဲလုိ႔”
“တင္ပါး ဒီတစ္နယ္လုံးမွာ မန္ခ်က္ကို သိတာဆုိလုိ႔ တပည့္ေတာ္ပဲရွိတာ ဘုရား၊ အဲဒါ မန္ခ်က္ႏိုင္တာ ရင္ဖြင္႔ခ်င္လို႔ လူရွာေနတာ ဘယ္သူကို ေၿပာရမွန္းမသိလုိ႔
အခက္ေတြ႔ေနတာ၊ အခုမုိးရြာထဲ အရွင္ဘုရား ၾကြလာတာ အဆင္ေၿပသြားတာ ဘုရား၊”
အၿပင္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မုိးေရတုိ႔ စဲစၿပဳေနေလၿပီ၊ ေတာင္ခုိးေတြေတာင္ ေ၀လို႔ မႈံလုိ႔၊
“ကဲ ဒကာေရ မုိးေလးစဲတုန္း ေရွ႕ခရီးဆက္လုိက္ဦးမယ္၊”
“တင္ပါး တင္းပါ ဘုရား၊ ေနာက္ၾကဳံရင္လဲ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ကုိ ၾကြပါဘုရား”
ဒကာေမာင္၀င္းရွိန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူလဲ သူတာ၀န္က်ရာ ခ်င္းရြာေလးဆီ ခရီးဆက္လာခဲ႔သည္၊
“ေအာ္ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ေၿပာခ်င္တာကို ကို္ယ္ေဆြးေႏြးခ်င္တာကို နားေထာင္ေပးမယ္႔သူက လက္ခံေဆြးေႏြးေပးမယ္႔သူ နားလည္တတ္ဖို႔ အဆင္႔မွီမီွိေဆြးေႏြးတတ္ဖို႔ အၿမင္က်ယ္ဖုိ႔ လုိေသးပါ လား”လုိ႔ သူေတြးၿဖစ္လာသည္၊
ေ
ရွ႕ခရီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတာ၀န္က်ရာ ရြာေလးကို ေရာက္ဖုိ႔ ေတာင္တစ္လုံးကို ထပ္ ေက်ာ္ရဦးမည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေရာက္ေအာင္သြားရင္ေတာ့ တစ္ေန႔ပန္းတုိင္ဆုိတာ ေရာက္မည္ သာ၊ မသြားပဲ ရပ္ေနၿခင္းကသာ ---------------------။ ။
ေ
ရႊမန္းသား အရွင္အကုၤရ
(စာၾကြင္း = သူငယ္ခ်င္း ကိုလွေဖ အရွင္စႏၵာသီရိ ေၿပာၿပဖူးေသာ အၿဖစ္အပ်က္ကေလးအား ၿပန္လည္ ေရးဖြဲ႔ပါသည္၊ )
No comments:
Post a Comment