သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသား (၁)

တစ္ခါတစ္ခါ စာေရးသူေရာ စာဖတ္သူပါ စိတ္ညစ္တာေတြ၊ စိတ္မအီမသာၿဖစ္ တာေတြ ၾကဳံေတြ႕တတ္ရပါတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ အနားမွာ အားေပးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေတြ႐ွိေနရင္ ကို္ယ့္ရဲ႕ညစ္ေနတာေလးေတြကို မွ်ေဝလုိက္ရင္ အဆင္ေၿဖတတ္ပါတယ္၊
ဒါေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိတာ အၿမဲတမ္းကိုယ့္အနားမွာ ႐ွိမေနႏိုင္ၾကပါဘူး၊ ႐ွိေနၿပန္ ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕စကားေတြကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး မၿမဲတမ္းေပးၿပီး နားမေထာင္ႏိုင္ၾက ဘူးေလ၊


ဒီလုိဆုိရင္ စိတ္ညစ္စရာေတြၾကဳံေတြ႕လာတဲ႔အခါ အားတင္းၿပီးေၿဖႏိုင္ၾကေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြရဲ႕ ႏွလုံးေသြးနဲ႔ေရးသြားၾကတဲ႔ ၿဖစ္ရပ္ေလးေတြ ေၿပာၿပခ်င္ပါ တယ္၊ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားဟာ သူတုိ႔အေပၚဘယ္ေလာက္ပဲ ရက္စက္စက္၊ တုိက္ ခိုက္တုိက္ခုိက္ ေမတၱာနဲ႔သစၥာနဲ႔ သာယွဥ္ၿပဳိင္အႏိုင္ယူသြားၾကတာပါ၊ ရက္ရက္စက္စက္ စကားလုံးေတြ တုန္႔ၿပန္ရန္မူတာေတြနဲ႔ အႏိုင္မယူၾကပါဘူး၊

ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဆဒၵန္ဆင္းမင္း သူေတာ္ေကာင္းၾကီး အေၾကာင္းကိုေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးမွာ မဟာသုဘဒၵါရယ္ စူဠသုဘဒၵါ ရယ္ဆုိတဲ႔ ဆင္မမိဖုရားႏွစ္ပါး႐ွိပါတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးရယ္ သူ႔ရဲ႕မိဖု ရားႏွစ္ပါးနဲ႔အတူ ဆဒၵန္ေရကန္ၾကီးထဲမွာ ေရခ်ိဳးၾကပါတယ္၊ ေရခ်ိဳးေနရင္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးဟာ မိဖုရားေတြကိုခ်စ္လြန္းလုိ႔ အင္းၾကင္းပန္းေတြ ခ်ိဳးၿပီးေပးပါတယ္၊


အဲဒီလုိေပးရာမွာ မဟာသုဘဒၵါမိဖုရားၾကီးကုိ ေပးတဲ႔အခါ ဘာၿပႆနာမွမၿဖစ္ေပမဲ႔၊ စူဠသုဘဒၵါကိုေပးတဲ႔အခါ အင္ၾကင္းပန္းေတြထဲမွာ ခါၾကင္ေကာင္ေတြပါသြားေတာ့ ခါၾကင္ေကာင္ေတြက စူဠသုဘဒၵါကိုကိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ စူဠသုဘဒၵါဟာ ငါကိုမခ်စ္လုိ႔ ခါၾကင္ေကာင္ေတြပါတဲ႔ ပန္းေတြေပးတယ္လုိ႔ စိတ္ေကာက္ပါတယ္။


စိတ္ေကာက္တာတင္ရပ္မေနပဲ စူဠသုဘဒၵါဟာ အညိွုဳးပါထားပါတယ္၊ အဲဒီအညွဳိးေတြနဲ႔ပဲ ပေစၥကဗုဒၶါေတြထံမွာ သစ္သီးေတြလွဴဒါန္းၿပီး “တပည့္ေတာ္သည္ ေနာက္ဘဝမွာ မင္းမိ ဖုရားၿဖစ္ၿပီး ဒီဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႕အစြယ္ကို္ နာကပ္လုပ္ၿပီး ပန္ႏိုင္ပါရေစ”လုိ႔ ဆုေတာင္းပါ တယ္၊


တုိတုိေၿပာၿပရရင္ စူဠသုဘဒၵါေတာင္းတဲ႔ဆုဟာ ၿပည္႔သြားပါတယ္၊ ေနာက္ဘဝမွာ ႐ွင္ဘု ရင္ရဲ႕ မိဖုရားၾကီးၿဖစ္ၿပီး လင္္ေတာ္ေမာင္ဘုရင္ၾကီးကို ပူဆာကာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႕ အ စြယ္ကုိ ၿဖတ္ဖုိ႔ ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆုိးကို ဆဒၵန္ေတာၾကီးထဲလြတ္လုိက္ပါတယ္၊


ဒီလုိနဲ႔ ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆိုးၾကီးဟာ မိဖုရားၾကီးတၿဖစ္လဲ စူဠသုဘဒၵါလမ္းညႊန္မႈနဲ႔ ဆဒၵန္ ေတာၾကီးထဲေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္ေပမဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႕အစြယ္ကိုၿဖတ္ဖုိ႔ မေၿပာ နဲ႔ အနားေတာင္မသီႏုိင္ပါဘူး၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဟာ အၿခံအရံဆင္ေပါင္း႐ွစ္ေသာင္းနဲ႔ ေနတာေလ၊ ဒါေၾကာင္႔ ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆိုးဟာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႕အစြယ္ကိုၿဖတ္ဖုိ႔အေရး ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြထုတ္ရပါတယ္၊ လုိလွ်င္ၾကံဆလုိက္တာ ေနာက္ဆုံး ဆဒၵန္ဆင္ မင္းဟာ ပေစၥကဗုဒၶါေတြကို အရမ္းၾကည္ညိဳတာသြားေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဆဒၵန္ဆင္ မင္းအစြယ္ကုိၿဖတ္ဖုိ႔အေရး သကၤန္းကုိ ကိုယ္မွာပတ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္ေယာင္ေဆာင္ လုိက္ပါတယ္၊


ေနာက္တစ္ရက္မွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းေရခ်ိဳးၿပီးတဲ႔အခါ နားေနရာ အင္ၾကင္း ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ကတုတ္က်င္းၾကီးတူးၿပီး၊ ပုန္းေအာင္းေနလိုက္ပါတယ္၊ ဆဒၵန္ဆင္ မင္းၾကီးကလည္း ေရခ်ိဳးၿပီးတဲ႔အခါ သူနားေနၾကေနရာကို လာေရာက္ၿပီး ေရေတြစစ္ ေအာင္နားေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကတုတ္က်င္းထဲပုန္းေအာင္ေနတဲ႔ေသာႏုတၱိဳရ္လဲေရစက္ေတြက်လာတာေတြ႔ ေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးအေပၚမွာေရာက္ေနတာသိပါတယ္ သိတယ္ဆုိရင္ပဲ အဆိပ္လူးထားတဲ႔ၿမားကို တအားဆြဲၿပီးလြႊတ္လိုက္ပါတယ္၊


အဆိပ္လူးထားတဲ႔ၿမားဟာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ကိုေဖာက္ခြဲၿပီး ေက်ာကေန ေပါက္ထြက္သြားပါတယ္။ ၿမားဒဏ္ေၾကာင္႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးဟာ တစ္ေတာလုံးဟိန္း သြားေအာင္ေအာ္လုိက္ပါတယ္၊
ေနာက္လုိက္ဆင္ေပါင္း႐ွစ္ေသာင္းလဲ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၾကီးေအာ္သံၾကားေတာ့ ရန္သူေရာက္ေနၿပီဆုိတဲ႔ အသိနဲ႔ တစ္ေတာလုံး ေတာနင္း႐ွာပါ တယ္၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းၾကီးကေတာ့ၿမွားဟာ”ေတာင္ကလဲတာတာမ ဟုတ္ဘူး၊ ေၿမာက္က လဲလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါခ်က္ေအာက္ကလာတာဆုိေတာ့ ရန္သူဟာ ငါရဲ႕ေအာက္မွာ ႐ွိရမယ္ဆုိၿပီး“စဥ္းစားပါတယ္။ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ ေအာက္မွာ႐ွိတဲ႔ သစ္႐ြက္ေၿခာက္ေတြ ဖုံးေနတဲ႔ ကတုတ္က်င္းကိုလက္နဲ႔ယက္ကာဖယ္လုိက္ပါ တယ္။


အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလးေတြမ်ားေတြကိုင္ထားတဲ႔ ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆုိးကုိေတြ႔ပါတယ္၊ ေတြ႕တယ္ဆုိရင္ပဲ ႏွာေမာင္းနဲ႔ဆြဲကာ ကိုင္ေပါက္မယ္လုပ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ၾကမွ ေသာႏုတၱိဳရ္ဟာ“ အစြယ္လုိသူက မိဖုရား၊ အသြားေစသူကမင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူက ဘုရားကၽြန္ေတာ္၊ ဒီသုံးေဖာ္မွာ နင္ခ်ည္းသာကံကြက္ၾကားလုိ႔ ေသေစခ်ည္းဆုိရင္ မေတာ္ဘူးထင္ပါတယ္ဘုရား”လုိ႔  အသနားခံတာရယ္၊ ကုိယ္မွာဝတ္ထားတဲ႔ သကၤန္းကို ၿမင္တာနဲ႔ မသတ္ေတာ့ပဲၿပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္၊


ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာေကာင္းတာက ဆဒၵန္ဆင္းမင္းသူေတာ္ေကာင္းၾကီးဟာ သတ္မယ္လုိ႔ပထမေတြးထားခဲ႔တာပါ၊ ေနာက္မွ သကၤန္ေရာင္ၿမင္တာနဲ႔ မသတ္ေတာ့ပဲ လႊတ္လုိက္တာဟာ သာသနာေတာ္ၾကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမု႔ိပါသကၤန္းဆုိတာရဟတၱဓဇရဟန္းေတြရဲ႕အလံတံခြန္လည္း ၿဖစ္လုိ႔ပါ၊


ေနာက္တစ္ခါတစ္ခါ ဘာေၾကာင္႔သူ႔ကိုၿမားနဲ႔ပစ္ရသလဲလုိ႔ေမးေတာ့ မိဖုရားၾကီးတစ္ၿဖစ္ စူဠသုဘဒၵါက အ႐င္ဆင္မင္းရဲ႕ အစြယ္ကိုနားကပ္လုပ္ၿပီး ပန္ခ်င္လုိ႔လႊတ္လိုက္တဲ႔ အတြက္ အ႐ွင္ဆင္မင္းကုိ ၿမွားနဲ႔ပစ္ရတာပါလုိ႔ေၿပာ ေတာ့၊


“ ကဲ ေသာႏုတၱိဳရ္ရယ္ ဒီလုိဆိုရင္လဲ ငါရဲ႕အစြယ္ကိုၿဖစ္ကာယူေတာ့လို႔ ေပးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆိုးဟာ အစြယ္ကိုၿဖတ္ရာမွာ ဆင္မင္းရဲ႕အစြယ္ဟာၾကီးလြန္းတာေၾကာင္႔ မၿဖတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင္႔ဆင္မင္းကိုယ္တုိင္ပဲ အစြယ္ကိုခ်ိဳးေပးလုိက္ပါတယ္၊ ”ေၿပာ လိုက္ပါကြယ္ မင္းရဲ႕အ႐ွင္မမုဆုိးတပိုင္း မိန္းမ႐ုိင္းၾကီးကို ဒီဘဝဒီမွ်နဲ႔ အမုန္းဝဋ္ေၾကြးေတြ ေၿပပါေစေတာ့”လုိ႔လဲ အမွာေတာ္ပါးလုိက္ပါတယ္၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းလဲ အစြယ္ေတာ္ၿဖတ္ တဲ႔ဒဏ္ေၾကာင္႔ ေသဆုံးသြားရပါတယ္၊


ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆိုး နန္းေတာ္ၿပန္ေရာက္တဲ႔အခါမွာ။မိဖုရားၾကီးတစ္ၿဖစ္လဲ စူဠသုဘဒၵါမိဖုရားၾကီးဟာလဲ ဆင္စြယ္ကိုၾကီးၿမင္ၿပီး ဘဝေဟာင္း ကအေၾကာင္းေတြကိုသတိရ ေသာႏုတၱိဳရ္ေၿပာၾကားတဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္း အမွာေတာ္ပါးလုိက္တဲ႔ မ်က္ႏွာေငြလ ႐ႊင္ၿပၿပနဲ႔ခင္မဝမ္းေၿမာက္ပါေစေတာ့ ဆုိတ႔႔ဲ စကားေတြၾကားေရာင္ရင္းရင္ကြဲနာၾကေသပြဲ  ဝင္သြားရၿပန္ပါတယ္၊


ဆဒၵန္ဆင္မင္းသူေတာ္ေကာင္းၾကီးဟာ ဘယ္ေလာက္ေလးစားစရာ၊ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလုိက္လဲ စာဖတ္သူရယ္၊ ကုိယ့္ကိုသတ္မဲ႔ သူကိုလဲမသတ္ပဲနဲ႔လႊတ္လုိက္ တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ လာရင္းကိစၥအေၾကာင္းရင္းကို သိရေတာ့လဲသူကိုယ္တုိင္ အစြယ္ကို ၿဖတ္ေပးလုိက္တယ္၊ အသက္နဲ႔လဲနဲ႔လဲၿပီးသူေတာ္ေကာင္းပီသ ေအာင္က်င္႔ေဆာင္ခဲ႔တာဟာ အတုယူစရာဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္လဲ၊


တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကုိယ္မနာလိုလို႔ မခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ပဲ ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ အထင္လြဲစရာအေၾကာင္းကိစၥေလးေတြန႔ဲ ဘဝမွာၾကဳံေတြတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိၾကဳံ ေတြ႕လာတဲ႔အခါ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေၿပလည္ေအာင္ ေၿဖ႐ွင္း ၾကတာေကာင္း ပါတယ္၊ မေၿဖ႐ွင္းၾကရင္ အမွားတစ္ခုကေန ေနာက္ထပ္အမွားတစ္ခုကို ထပ္ကူးၾကရင္ နာၾကင္ေၾကကြဲရမဲ႔ အၿဖစ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ ဆက္ကာဆက္ကာၾကဳံေနၾကရပါလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီလုိဆုိရင္ ေနရတဲ႔ဘဝတုိတုိေလးဟာဘယ္ေလာက္ႏွေၿမာစရာေကာင္းလုိက္မလဲ၊


စာေရးသူကေတာ့ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းေလးဖတ္ၿပီးေတြးၿဖစ္ေနပါတယ္၊ ငါသာဆုိရင္ ငါ့ကို သတ္မဲ႔သူကို ခြင္႔လႊြတ္ၿခင္းေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ႏိုင္ပါမလားလုိ႔၊ ငါအရမ္းခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ အထင္လြဲစရာအေၾကာင္းေတြေပၚခဲ႔ရင္ စူဠသုဘဒၵါလုိ အမွားမ်ိဳးအလုပ္ၿဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ေၿဖရွင္းရရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔ပါ။
စာဖတ္သူေရာ ဘယ္လုိမ်ားေတြးမိိေနပါသလဲ၊ ေတြးမိတာေလးမ်ား႐ွိရင္ ေအာက္မွာခ်ေရးၾကည္႔လုိက္ပါေနာ္၊ စာေရးသူနဲ႔မ်ား အေတြးတူေနမလားဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ပါ၊

ရွင္အကုၤရ (ေရႊမန္းသား)
သာသနတကၠသီလာဓမၼာစရိယ၊ B.A( Hons) M.A(thesis) M.A( Sri lanka)
Ph.D ( research) Annamalai University. India.